Herstellen en Hormonen

Laatst kreeg ik een heel lief gedichtje van iemand doorgestuurd. Het ging alsvolgt:

Count your garden by the flowers, never by the leaves that fall

Count your days by golden hours, don’t remember clouds at all

Count your nights by stars, not shadows

Count your years with smiles, not tears

Count your blessings, not your troubles

Count your age by friends, not years…

Super lief! Het bracht een glimlach op mijn gezicht. Dit gedicht kreeg ik toegestuurd van de meest sterkste en wijste vrouw die ik tot nu toe ooit in mijn leven heb ontmoet. Ik ken haar nu een paar maanden via mijn afstuderen. 

Toen ik er drie maanden geleden doorheen zat tijdens het schrijven van mijn onderzoeksopzet, creëerde ze bij mij de mind set met de zin: ook al heb je weinig kracht, probeer altijd vanuit de kracht die je wel hebt het beste te maken.

Met deze zin in mijn hoofd, had ik mijn wilskracht weer bij elkaar verzameld en is het mij met burn-out, alsnog gelukt om mijn onderzoeksopzet van 45 pagina's met een dikke voldoende in te leveren. Eigenlijk hartstikke ongezond als ik er nu op terug kijk, want ik ben weer volledig over mijn grenzen heen gegaan. Maar wel daadkrachtig. Fijn om stimulerende en hoopgevende mensen in je omgeving te hebben in ieder geval:)

Emoties
Sinds gister ben ik de weg een beetje kwijt. De kerst zal vast extra druk op mijn situatie hebben gelegd, maar ik ben de afgelopen dagen echt een paar keer flink uit mijn dak gegaan van woede. Hoe gezellig de kerstdagen ook waren, hoe lief mijn familie ook hun best deed, hoe lekker het eten ook was: ik was ontzettend boos en moe en in de war. Mijn hele lichaam is nog steeds verzuurd van de stress en adrenaline die mijn lijf maar blijft produceren. Het is heel vervelend en ik kan er niets tegen doen op het moment. Mijn hele hormoonhuishouding is in de war.

Gister had ik uit het niets een enorme woedeaanval thuis. Zo erg dat ik gewoon een black-out had daarna. Ik brulde als een schreeuwpuber allerlei lelijke dingen, mijn hartslag ging ontzettend omhoog en ik moest mijzelf echt ervan weerhouden om niet met spullen te gaan gooien of mensen aan te vallen. Ik schaam mij echt dood. En het heeft mij ook ontzettend onzeker gemaakt over mijn zelfbeeld. Als je familie naar je brult je moet in therapie (wat natuurlijk ook vanuit emotie werd gezegd) hakt dat er toch even in. Vooral gister schaamde ik mij, toen ik en mijn familie na mijn woede uitbarsting waarbij iedereen dus in paniek was geraakt, nog gezellig aan ons kerstdiner moesten.. We hebben uiteindelijk wel samen gegeten en er samen een gezellige avond nog van gemaakt. We geven allemaal de hormonen in mijn lijf de schuld dat ik zo handel en dit gedrag vertoon. Alles wat ik zeg proberen ze niet te persoonlijk te nemen, ook al is dat natuurlijk bijna onhaalbaar.

Ik heb geen idee waarom ik dit opschrijf en met jullie deel. Het brengt mijzelf alleen maar in een negatief daglicht. Ieder heeft wel wat fijnere dingen aan zijn hoofd in de kerstvakantie. Maar ik zit vol met vraagtekens waarom ik mij zo gedraag en hoe ik mijn gedachten en emoties weer een beetje onder controle kan krijgen. Ik lijk wel een dier die alleen maar primair kan reageren. Waar is mijn menselijkheid gebleven?

"Professionele" ondersteuning
Die psychologen die je via de hogeschool of dokter af en toe spreekt voor een halfuurtje, zo eens in de maand, zonder plan of concrete achterliggende gedachten, alleen praatsessies, werken blijkbaar op de lange termijn niet! Het zijn zogenaamde breed inzetbare professionals die toch wel betaald krijgen als ze iemand langer moeten helpen. Het zijn eigenlijk even gefrustreerd gezegd "verwende" psychologen, waarbij het doel om zo snel mogelijk iemand te helpen misschien wel in hun aard zit, maar niet in hun werkmethode. Hun motto is; tempo dulu! Nou, na een jaar hiermee rond te lopen is het klaar met tempo dulu. Het is tijd voor echte professionele ondersteuning in mijn visie en die van mijn omgeving. Ik ben eindelijk kritisch geworden en ben zelfs bereid er wat voor te betalen als dat WEL kwaliteit levert.

Ik baal hier eigenlijk van zoals je misschien wel merkt aan mijn woorden. Ik loop al bijna een jaar rond met een burn-out. En dat had helemaal niet nodig geweest als het goed was behandeld (zeg ik nu). Een burn-out is vele malen serieuzer dan "overspannen zijn". Het is het aller belangrijkste op aarde om naar je lichaam te luisteren begrijp ik nu. Het is super goed van je als je luistert naar je lichaam wanneer je overspannen bent en je slim genoeg bent om het niet zover te laten komen tot een burn-out. Je moet niet te lang wachten met contact leggen met een huisarts en dit aankaarten als je veel symptomen bij jezelf merkt. En zoeken naar een professional die met een plan samen met jou aan de slag gaat voor een verbeterde situatie. 

Wat is een burn-out?
Bij een burn-out ben je namelijk zowel lichamelijk als geestelijk uitgeput. Je bent totaal opgebrand en je hebt nergens meer motivatie voor. De oorzaak heeft te maken met jou en de interactie met je omgeving. Burn-out ontstaat vaak door chronische stress veroorzaakt vaak door hoge druk op werk of door te hoge eisen te stellen aan jezelf.

De GGZ groep omschrijft de symptomen die bij een burn-out komen kijken als:

"De meest voorkomende klachten bij een burn-out zijn lichamelijke uitputting, niet meer op kunnen laden, concentratie- en geheugenklachten, gevoelens van incompetentie en kwaadheid, gevoel van falen, slaapproblemen, piekeren, gespannen zijn en nergens meer toe kunnen komen.

Daarnaast zijn er ook pijnklachten zoals hoofdpijn, maagpijn en/of spierpijn. Mensen met een burn-out wachten vaak pas tot dit moment met het vragen om hulp, vaak is er een gevoel van schaamte en falen". 

Hulp vragen en onwetendheid
Ik moet toegeven dat ik inderdaad klaag op de professionals die mij tot nu toe een luisterend oor hebben geboden, maar ik was zelf ook te eigenwijs om in het begin hulp te zoeken en te aanvaarden. Maar dat kwam mede omdat ik geen idee had wat er met mij aan de hand was en wie en wat mij zou kunnen helpen. Het was onwetendheid. En vandaar dit blog om mensen inzichten te geven als ze zelf veel last van stress hebben. Ik ben namelijk in oktober 2014 voor het eerst naar de dokter gestapt met al boven genoemde aanwezige burn-out verschijnselen en het enige wat ze zei was: "doe het rustiger aan". Mijn dokter heeft nooit mijn signalen serieus opgepakt en mij adviezen gegeven. Ik ben immers "student" en afstuderen is nou eenmaal "spannend" en het gaat vanzelf wel weer over. Dit is allemaal tegen mij gezegd. Ik ben immers jong en sterk, dus doe het rustiger aan en het komt wel goed.
Ik ben boos.

Dare devils en wijsneuzen
Het zijn vaak de initiatiefnemers, de doorzetters en aanpakkers die een burn-out meemaken. Ze zeggen ook dat een burn-out een teken is van daadkracht en een sterk karakter. Maar ja, wat moet je met die informatie als je het zover hebt laten komen? En moet je daar nou wel of niet trots op zijn?

De gesprekken met de studentpsycholoog waren voor mij een laagdrempelige manier om eindelijk bewust te worden dat er iets niet goed zat bij mij. Maar dat ene gesprekje in de maand is eigenlijk helemaal niet efficiënt als ik nu kritisch terug kijk. Ik heb vijf gesprekken gehad bij de studentpsycholoog. Praat sessies.. tuurlijk heeft het geholpen om mij meer bewust te maken van mijn gedrag en was het een fijne uitlaatklep voor mijn opgekropte emoties, maar ik had gehoopt dat ze zo professioneel was geweest om mij te adviseren een echt burn-out traject professioneel aan te gaan. Ik dacht daar toen niet eens over na. Ik voel mij eigenlijk niet serieus genomen. Zowel door mijn huisarts als door mijn psychologen niet. Of dit een teken is van acceptatie of dat dit werkelijk een probleem is in de hulpverlening bij jongeren met een burn-out, weet ik niet. Ik ben momenteel niet objectief;)

Bij de studentpsycholoog mag je maar maximaal 5 gesprekken hebben, dus ik moest het ergens anders gaan zoeken. Zo ben ik dus twee weken geleden opnieuw naar de dokter gegaan. Daar ben ik doorverwezen naar de GGZ psycholoog die daar op woensdag in de praktijk aanwezig is en van alle markten zogenaamd thuis is. Ze had nog niet eens gehoord van een bijnieruitputting....Ik was toen eerst van plan zomaar weg te lopen omdat ik haar dom vond, maar op zo'n moment ben je alleen maar blij dat iemand naar je luistert. Het is geen gezonde relatie op die manier, want de één is emotioneel afhankelijk en de professional doet waar hij/zij kennis van heeft, maar denkt niet buiten de hokjes door mij door te verwijzen naar mensen die ECHT impact kunnen hebben. Dit is gebaseerd op mijn ervaring natuurlijk en wat emoties.

Ik ben nu twee keer bij haar geweest, fijn weer zo'n uitlaatklep. Fijn een coach die alleen maar tegen me zegt; Mirthe je gaat weer te snel. Je moet een stapje terug. Eetschema's? Focus nou maar eerst op je slaap en waakritme. Dan komt dat eetpatroon als een gevolg daarvan wel weer op zijn goede plek terecht.

Ik heb haar uitgelegd dat mijn hormoonhuishouding in de war is en dat ik daardoor erg last heb van mijn emoties. Haar reactie was dat rusten de enige manier was om dit weer in balans te brengen. Maar wat is rusten?? Hoe rust je? Als je dat de afgelopen 5 jaar verleerd bent?
En zijn er geen vitamines of andere middeltjes om mijn hormoonhuishouding te stimuleren? 
De opmerking: "uiteindelijk moet je toch alles zelf doen" klopt helaas als een bus. Zelfs als je in mijn geval geen energie hebt of motivatie etcetera moet jezelf op zoek gaan naar informatie en oplossingen. Niemand kan in jou hoofd kijken wat je nodig hebt. Dus ik heb mijn research weer braaf gedaan deze week en allerlei veel te dure vitamines in huis gehaald. Stel dat je geen geld hebt? Hoe kun je dan optimaal genezen? Dan duurt het in ieder geval veel langer. Niet eerlijk.

Ik ben zelf nu, na 3 keer dit jaar letterlijk in elkaar te zijn gestort, nog steeds te actief met het willen aanpakken en oplossen van mijn problemen. Het werkt niet, het versterkt alleen maar mijn problemen. Ik moet rusten..

Maar goed. Ik heb pas eind januari 2016 een afspraak staan waarin ik weer voor een half uurtje bij de psycholoog mag aanschuiven om weer even mijn verhaal te doen en aan te horen dat ik nog steeds te hard van stapel loop. Deze vorm van ondersteuning door een professional werkt niet efficiënt voor mij. Ik baal van hoe er met de zorg rondom burn-outs wordt omgegaan. Zeker bij jongeren. Het wordt echt NIET serieus genomen. Bij ouderen is het logisch, maar jongeren.... "het zogenaamde volwassen worden" (...).

Het lukt mij echt niet meer zelf. Mijn familie lukt het niet mij te helpen. Er moet nu echt een plan komen om mij hieruit te helpen. Maandag ga ik de GGZ groep bellen. Zij hebben een speciaal burn-out behandel programma. Klinkt verschrikkelijk, maar het is eigenlijk heel praktisch volgens mij.

Je krijgt een burn-out analyse waarbij alle stress veroorzakers in kaart worden gebracht. Ze zeggen dat een goed burn-out herstel programma het volgende heel goed moet analyseren:

- stressoren

- energiebronnen

- gebrek aan energiebronnen

Daarnaast las ik dat beter worden van een burn-out onmogelijk is zonder;

A) zelf ander gedrag aan te leren,

B) een andere visie te ontwikkelen,

C) met omgeving, werk afspraken te maken wat er in de toekomst anders zal moeten gebeuren.

Daarnaast:

- Een burn-out keert altijd terug zonder burn-out analyse. (stichting Burn-out)

- De oplossing is hoe zelf anders om te gaan met stressoren en energie. Naar een andere omgeving verhuizen is niet de lange termijn oplossing. Je kunt pas van omgeving veranderen, als je de lessen hebt geleerd van de huidige burn-out omgeving. (GREAT:))

- De omgeving moet betrokken worden bij de behandeling naar herstel (privé en werk).

Ook Stichting Burn-out, is van mening over helpers (als studentpsychologen of GGZ psychologen) ZONDER PROGRAMMA" dat: 

A) Helpers zonder een programma; werkt minder efficiënt dan iemand met wel een programma. 

B) Zonder programma heeft de therapeut geen idee wat ie precies doet. Dit zijn mensen die eeuwig vergoed worden uit de zorgverzekering.

Ik sluit mij nogmaals helemaal aan bij deze visie op altijd betaalde psychologen, whatever they do. In het begin accepteer je alle vormen van hulp, maar na een tijdje moet je kritisch gaan kijken wat echt voor je werkt. Ik heb hier te lang mee gewacht en daar baal ik van. Ik heb het verwaarloosd en het is nu funest.

Creatieve therapie of yoga sferen, of haptonomie zijn vormen waarbij je meer vanuit je lichaam leert omgaan met je burn-out. Gedragstherapie en cognitieve therapie is met je verstand leren van je burn-out.

Ik weet nog niet wat bij mij werkt. 

Wat ik wel mooi vond is hoe ze op een website burn-out omschreven:

"Burn-out is het moment van instorting. Het moment dat huilen zich aandoet en een zeer grote ontroerende eerlijkheid (die jarenlang is onderdrukt).

Dit "open gaan" moet worden aangegrepen om oude waarden en veronderstellingen te benoemen, en er afscheid van te nemen. En nieuwe waarden van zichzelf te herkennen en erkennen en die in zijn lichaamseigen vaandel te schrijven ". 

Heerlijk theoretisch beschreven, maar het "open gaan" vind ik wel een mooie metafoor. Als een bloem die ontstaat uit een oude bloem, of zoiets. Ik weet niet of dat soort bloemen echt bestaan trouwens. Denk het niet;)

Wie betaald mee?
Ik kreeg deze link door gestuurd: http://www.ggzgroep.nl/klachten/burn-out

Hier ga ik aankomende week even naar bellen. Jammer dat een burn-out behandeling niet meer wordt vergoed door de zorgverzekering. "Gelukkig" heb ik het al langer dan een half jaar en met een doorverwijzing van de dokter mag je dan schijnbaar wel in aanmerking komen voor iets van verzekering. 

Het zijn dure grapjes, en als student zijnde is het lastig om het door een werkgever te laten vergoeden. Want ja, moet ik de hogeschool aankaarten? mijn bijbaantjes? Mijn vrijwilliger opdrachtgevers, mijn oude stages? Nee, die moet ik achter mij laten. Maar als je in de sociale en creatieve sector studeert of werkt, zouden ze wel wat meer aandacht mogen geven aan het voorkomen van overspanning van studenten, of in ieder geval wat meer waardering geven. Want die paar eurootjes die je ervoor terug krijgt, zeker in je stages, is het bewijs van onderwaardering en een systeem dat studenten onder hoge druk, niet in verhouding behandeld. (Ook dit is gebaseerd op mijn ervaringen en emoties).

Maar over waardering een andere keer een blog item;) 

Voor nu laat ik het even allemaal bezinken weer. Deze blog is veel te lang geworden en met veeel te veel irritaties naar mijn gevoel. De hoofd boodschap is: wees kritisch naar wat voor jou de beste hulp is. Je kunt er soms met efficiënte hulp in twee maanden van af zijn zeggen ze. Ik ben benieuwd, maar klinkt wel interessant, toch?;) 

Hoop
Volgende blogs mogelijk meer optimisme en hoopvolle inzichten! Ik ben nu aan het lezen in "The World Book of Hope" waarin 100 top wetenschappers uit de hele wereld hun expertise delen over hoop. Super gaaf boek!:) 

Net sloeg ik het boek op een random pagina open en daar stond:

1. Richt je dagelijkse activiteiten op dingen die je beheerst.      (zelfvertrouwen)
2. Geniet. (beloon jezelf)
3. Ga door! (de toekomst is het resultaat van wat je op dit moment doet)

Alles over het belang van eten, adrenaline, de functie van de bijnier, cortisol en andere hormonen.

De kerstdagen komen steeds dichterbij! Ik moet zeggen dat ik de kerstliedjes, Adèle en kersttruien dit jaar ontwijk. De enige die mij wel aansprak was de variant hier links onder. De kerstboom in onze huiskamer maakt mij wel erg gelukkig!:D

Waarschijnlijk hebben velen al hun hele kerstmenu samengesteld voor van de week of ze laten zich verassen. Sommige zijn alvast aan het diëten of goeie voornemens aan het maken. En ik?

Ik loop iedere morgen tegen het grote vraagstuk aan, waar heb ik trek in? Vervolgens de moed weer te verliezen omdat ik echt geen idee heb en vervolgens weer bijna niets eet op een dag.

Goed eten schijnt erg belangrijk te zijn om weer bovenop een burn-out te komen. Zoals Nienke op haar blog www.jongburnout.nl schrijft, erkend ook zij dat het lastig is om gerechten voor jezelf te bedenken als je geen puf of concentratie hebt. Zij kwam met de truc: "Het Eetschema".

Je bedenkt gewoon al voor een hele week wat je wanneer en op welke tijd gaat eten. Alle ingrediënten haal je in één keer in huis. Dit zodat je niet meer hoeft na te denken op het moment zelf als je wat wil of moet eten.

Zo logisch, maar mijn eetlust is zo weg, dat ik soms niet eens meer weet wat ik echt lekker vind. Het schema wat ze kant en klaar op haar website had gepost kwam voor mij daarom meer dan goed uit. Of ik het nou lekker vind of niet, ik ga aankomende week proberen haar schema aan te houden en volgende week kan ik de gerechten weer aanpassen. Ook geen trek of geen inspiratie? Bekijk hier en hieronder haar "Eetschema"!;)

Het rooster ga ik straks printen en ophangen op de koelkast. Tijdens de kerstdagen deze week, zal er wel een beetje afwijking ontstaan, maar let's do this!! Dankjewel Nienke.

Ook mijn liefde voor koffie en met name cappuccino's moet ik gaan minderen. Ik las dat cafeïne een stimulans is voor cortisol. Cortisol is een hormoon dat vrij komt als reactie op stress. Bij een burn-out zit je lichaam vol met cortisol. Iets wat je in een langere periode hebt opgebouwd en ook pas weer over een langere periode kan worden afgebroken (zo schrijft Nienke op haar blog). Voorheen nam ik wel drie koffie op een dag om de dag door te komen.

Volgens stressplein.eu zorgt cortisol ervoor dat je op 110% kan functioneren. De stof zorgt ervoor dat je de stresssituatie beter aankan. Cortisol sport een aantal processen aan om harder te gaan werken. Denk bijvoorbeeld aan snellere hartslag, ideaal voor topsporters.

Ik heb mij voorgenomen om alles er aan te gaan doen om mijn cortisol niveau te verlagen of in ieder geval in balans te brengen.

Wat zorgt ervoor om cortisol te verlagen?

- Lichaamsbeweging!
- Ademhalingsoefeningen schijnen blijkbaar ook rustgevend te zijn.
- En een hobby waar ik mij helemaal in kan laten gaan. Op dit moment heb ik soms echt geen idee meer wat IK echt leuk vind dus ik ga deze perioden maar wat experimenteren.
- Muziek helpt ontspannend! Ik hou van muziek, het is eigenlijk alles voor me bedenk ik mij weleens.
- Sociale activiteiten zijn belangrijk!
- Lekker lachen is natuurlijk altijd fijn!;)

CORTISOL is in ieder geval een gevaarlijk stofje! Het brengt je lichaam volledig uit balans. Het stresshormoon is zeer schadelijk: het zorgt voor slaapgebrek, ziekten, concentratie problemen en uiteindelijk soms tot een burn-out.

Je schijnt je cortisol niveau ook zelf te kunnen meten, zodat je kunt achterhalen of klachten ook hierdoor komen en hoe het zit met je stressgehalte. Ik zou dat wel willen meten, ben benieuwd hoe hoog het is;)

Een burn-out wordt vaak ook bijnieruitputting genoemd. De bijnieren zorgen voor het in balans houden van je hormoonhuishouding. Bij te veel stress raken ze uit balans/uitgeput en functioneren niet meer naar behoren.

Op gezondheidsplein.nl las ik over de functie van de bijnieren namelijk het produceren van de volgende hormonen:

- Adrenaline en Noradrenaline (Vecht of vlucht hormonen)
- Cortisol (invloed slaap-waak ritme en afweersysteem)
- Aldosteron (regelt mineraal huishouding en bloeddruk)
- Androgenen/oestrogenen.


De afgelopen paar jaar heb ik geleefd op Adrenaline. Ik was helemaal in mijn "vecht" modus. Ik denk dat ik zelfs teveel adrenaline had waardoor ik mijzelf op het eind niet meer onder controle had. Ik handelde voortdurend uit primaire reactie. Dus vaak agressief op momenten dat ik stress had, omdat ik stijf stond van de adrenaline. Dit kwam vaak naar voren in ruzie met mijn ex of familie. Vooral als ik een biertje of wijntje op had kon ik soms helemaal omslaan. Heel prettig maar niet heus.

Daarnaast heb ik al een jaar dat ik niet kan slapen zonder melatonine pilletje. En mijn afweersysteem was een jaar geleden zo slecht dat ik alleen maar aan de antibiotica zat.
Als we het gaan hebben over mijn libido gaan we lachen. Die is zo ontzettend laag dat we er niet over gaan praten;)

Genoeg over kwaaltjes, in ieder geval is er bij mij wel degelijk sprake van een bijnieruitputting. Ik wist niet eens dat we een bijnier hadden tot vandaag, maar goed. Ga voor jezelf na of jij bij jezelf ook iets hiervan herkent. Misschien moet je ook maar eens een testje doen als je daar het nut van inziet.


Dus wanneer de bijnier uitgeput raakt, zullen deze functies verslechteren. In dit filmpje slaat Jesse van der Velde de spijker op zijn kop. Tot dat hij begint met praten over de knol "maka";) Ik krijg altijd de kriebels van diëtisten en moeilijke groentes, maar zijn verhaal over dat het van belang is om te kijken hoe ik mijn bijnieren kan ondersteunen om mijn hormoonhuishouding weer in balans te krijgen, is voor mij wel een eye opener. Aanrader om het filmpje even te kijken!:)

Heb je een burn-out? Ken je dan dat gevoel dat je 's ochtends je bed niet uit komt? We hebben dan een te laag cortisol. Ken je dat gevoel dat je 's avonds rusteloos bent en niet kan slapen? We hebben dan te veel cortisol en te weinig melatonine. Ken je dat gevoel dat je overdag moe bent en behoefte hebt aan cafeïne om jezelf even een bust te geven? Dat zorgt er alleen maar voor dat we ons hormoonhuishouden meer uit balans laten raken.

Jesse zegt dat we juist 's ochtends ondanks de moeheid, JUIST even moeten gaan sporten om je hormoonhuishouding te doorbreken. Ik ben nu bezig met een squat schema, vind je zo online:p Kan je gewoon thuis doen, wanneer je wil. Krijg je nog strakke billen van ook voor de vrouwen onder ons;) Ik moet eerlijk bekennen, het schema hangt op mijn kast, maar ben pas één dag begonnen.

Eigenlijk bij een burn-out of uitgeputte bijnieren werkt ons hormoonstelsel tegenovergesteld. Dus wanneer we moe zouden moeten zijn, hebben wij veel energie, en wanneer we overdag veel energie zouden moeten hebben, willen we het liefst slapen.

En dit alles door te veel stress. Voor mij wordt het steeds duidelijker wat de oorzaken zijn voor mijn stress. Ik heb nu even afstand genomen van deze stressoren. De uitdaging is om te kijken hoe ik anders om kan gaan met deze stress factoren, hoe ik weer mijn eetpatroon kan opbouwen en hoe ik weer mijn hormoonhuishouding in balans kan krijgen.

Je bent wat je eet zeggen ze weleens. Nou dat klopt maar weer!

Kernkwadrant

Laatst appte ik een vriendin allerlei vragen waar ik mee zat en zijn we uiteindelijk een café ingedoken voor een warme chocomel om erover te praten. Ik had er nog nooit eerder van gehoord, jij misschien wel, maar het kernkwadrant. Het kwam opeens ter sprake tijdens ons gesprek en ze legde mij uit wat het inhield. Het plaatje hierboven legt volgens mij al genoeg uit. Nu is het een kwestie van invullen.

Ik heb het ingevuld een paar dagen terug, interessant om dat ook bij jezelf te doen. De reden voor mij was om te begrijpen waarom ik mij aan bepaalde dingen en mensen zo kon irriteren in mijn omgeving. Wat mijn allergie is en hoe die ontstaat en hoe ik er anders mee om kan gaan. Een burn-out staat immers in het teken van jou en de interactie met je omgeving. Dus je moet allereerst beginnen met anders om te gaan in en met je omgeving. Verhuizen naar een tropisch paradijs klinkt als de oplossing vaak, maar op de lange termijn schijnt het helaas niet te werken.

In het kort mijn analyse van het kernkwadrant:

Kernkwaliteit: Aanpakken/initiatief nemen.
Valkuil (het te veel van het goede): Grenzeloos zijn en hierdoor gestrest zijn en overspannen raken.
Uitdaging: Nee zeggen, grenzen stellen, geduld hebben, accepteren en leren ontspannen.
Allergie: Passieve mensen, "lui" gedrag, laksheid, oppervlakkigheid.

Naar mijn mening had ik veel passieve mensen om mij heen, waar ik telkens de trigger bij kreeg om ze te veranderen, aan te moedigen, te activeren. Een beetje daadkracht vind ik belangrijk.
Maar ja, wie zit hier nou op te wachten? Het kost mij veel energie en de anderen die ik wilde activeren voelde zich opgejaagd, overvallen en zagen vaak het nut er niet van in om zich zelf aan te passen. Ik irriteerde mij naar en nam liever afstand of kreeg discussies. Van acceptatie van de ander was eigenlijk bij mij niet altijd sprake.

Om met iemand om te gaan van je allergie, schijnt goede communicatie het middel te zijn, om elkaars standpunten te blijven begrijpen;) Klinkt heel logisch, maar ik als soms ongeduldig type kan/kon zeker niet altijd dat geduld opbrengen om een stapje terug te doen, los te laten. De balans van loslaten en soms stimuleren was bij mij weg. Ik was gedreven en wilde iedere situatie waar ik in kwam bij wijze van spreke naar mijn eigen hand zetten om een tevreden gevoel te krijgen en daarbij kwam natuurlijk ook dat mijn visie de situatie natuurlijk  veel beter zou maken, voor iedereen.;)

Dat tevreden gevoel kreeg ik ook NIET als ik "mijn zin", even plat gezegd, had gekregen. Er was een leegte in mij waardoor ik nooit het gevoel van voldoening had het afgelopen jaar, misschien wel de afgelopen 3 jaar. Wat is dat een rotgevoel. Op een gegeven moment denk je ook, voor wie of wat doe ik het allemaal? Ik kreeg er toch geen waardering voor.

Ze zeggen ook vaak dat je "allergie" vaak je relatiepartner is;) Geen commentaar. Elkaar lekker spiegelen en uitdagen. Best vermoeiend, maar ook uitdagend en hopelijk wel leuk.;)

Het is belangrijk dat je, je omringt met mensen waar je een goed gevoel van krijgt en het leuk mee hebt. Die je nemen zoals je bent en waar je niet telkens door getriggerd wordt om jezelf te moeten aanpassen aan hen of zij aan jou. Want als je continu aan elkaar moet aanpassen zonder dat het onbewust goed zit, dan kost de relatie, in welke vorm dan ook, misschien te veel energie op het eind.

De kunst is namelijk om "jezelf te zijn in contact met de ander en de aanwezige verschillen samen goed te hanteren".  Dit heb ik ergens gelezen, maar kan de bron niet meer vinden. Het stuk ging over "differentiatie". Dit is de fase waarin je met de ander een contact bent aangegaan. Als je in deze (begin) fase blijkbaar niet geleerd hebt om je zelf te kunnen zijn in het contact met je partner of familie lid of wie dan ook, dan kan het gevoel van jezelf zijn alleen maar terugkomen als je de relatie met die ander verbreekt. Het verbreken van een relatie (vanuit liefde, vriendschap of familie) is dan een "bewijs voor nieuwe bevochten autonomie".

Jeje, wat een zware kost. Mijn hoofd voelt af en toe ook een beetje zwaar zoals je begrijpt. Dan ga ik even lekker hardlopen (voor 5 minuten;)) of iets leuks doen. Dat ga ik zo ook doen, het is immers kerstvakantie!:D

Natuurlijk kan je ervoor kiezen om opnieuw met iemand het contact aan te gaan en opnieuw die "differentiatie" aan te gaan, maar dan moet het natuurlijk wel van beide kanten komen.

Be with the one who makes you happy! En werk aan je uitdaging die je in je kwadrant hebt ingevuld! Jij bent immers degene die zich irriteert en de ander kan daar soms niets aandoen. Het is hoe jij je opstelt tegenover je omgeving. Misschien moet je, je houding eens veranderen? Dat is in ieder geval wat ik nu ga proberen. Eerst misschien nog even afstand nemen van de personen die mij stress geven, want de energie voor mijn "uitdaging" is momenteel nog niet zo hoog. Het komt, als het komt.

Gedachtenpatroon

Herkennen

Opmerken

Zien

Begrijpen

Accepteren

Loslaten

Gedumpt worden, is iets wat iedereen meemaakt vrees ik. En anders lucky you! Ik lag drie weken minstens, huilend als Brigitte Jones in mijn bed. Of misschien is Kate Winslet in de film The Holiday een betere vergelijking.

In ieder geval ik was de loser. Ik gedumpt en hoe. Nooit gedacht dat het mij zou overkomen natuurlijk, ik als onweerstaanbaar, geweldig, fantastisch... oké you get it. Maar ik was de loser, de afgedankte, degene met een gebroken hart die nog lief had en eigenlijk. Zo onweerstaanbaar was ik op dat moment inderdaad niet. Zo van, ze zit toch al in een depressie, laten we haar nog even dumpen, dan komt het helemaal goed met haar, top! Hé bedankt!:)
Maar hé, echte liefde betekend ook dat je in minder fijne tijden bij elkaar bent, toch? En dat je erover kan praten en samen tot een oplossing probeert te komen. 

Nou die echte liefde was er blijkbaar niet meer. Meneer was niet meer verliefd. Kan gebeuren. Respect verder voor hem natuurlijk. Niets aan te doen. Statisch schijnt dat gevoel toch een beetje een andere vorm te krijgen na een paar jaar. Maar goed, genoeg hierover.

Mijn bed was waar ik sliep, at, las, schreef en huilde. Veel huilde. Ja, ik heb 1000 x op internet gekeken op "hoe krijg ik mijn ex terug". hahahaha hilarisch hè? 

Uiteindelijk begon ik mij weer een beetje op mijzelf te richten en in te zien dat er niets meer inzat. En daarnaast, waar was mijn eigenwaarde gebleven? Hellooww waar ben je mee bezig Mirthe?

Ik ging eraan onder door, ik moest op mijzelf gaan focussen besloot ik, want er was veeeeeel werk aan de winkel. Dus ik begon weer te douchen, droeg weer andere kleren dan een jogging broek en trui, ik ging weer naar buiten. Hahah oké zo erg was het ook weer niet. Oké misschien een beetje. Maarr, genoeg hierover, geen rebound fase voor mij. Ik had andere dingen aan mijn hoofd. Mijzelf. 

Bij mij thuis ontweken we elkaar lekker. Natuurlijk wist iedereen dat ik in TOP vorm was, zonder zorgen, stralend en vol in het leven. NOT. Op een gegeven moment trok ik het niet meer, want ik kon met niemand praten over hoe ik mij ECHT voelde, vooral thuis wisten ze niet hoe ermee om te gaan dat ik zo depri was. Ik kwam blijkbaar "dreigend" over als ze vroegen hoe het met mij was. 

Oké, ik was wel af en toe een "beetje" prikkelbaar moet ik bekennen. Maar ja, als iedereen het druk heeft, en even snel tussen neus en lippen door vraagt "Voel je, je al beter? Ik bedoel je verkoudheid?" Duss. Dan ga je op een gegeven moment ook denken, "weetje, laat maar dit gesprek".  Je begrijpt het hopelijk. Ontkenning, ontwijking. Net als in mijn relatie met mijn ex. Ik keerde mij steeds meer af tegen mijn familie. (Ze zijn trouwens echt de BEST ever! Mijn familie:))

Ik maakte een afspraak met de psycholoog bij de huisarts, vorige week. Daar een uur lang huilend mijn verhaal gedaan. De psycholoog had na mijn gesprek zelf ook een plaatselijke burn-out gekregen. Ze is na mijn bezoek ook niet meer gesignaleerd.

Je begrijpt, dit is een grapje. Nee, oké. Ik dacht ik zeg het maar even. Je weet het nooit wat jullie straks van mij denken, ik bedoel. 

Dus ik in de familie watsapp een berichtje gestuurd, want ja, we ontweken elkaar natuurlijk al een paar weken om over mijn toestand te praten en dit leek mij wel zo de enige manier van communicatie. Lekker "laagdrempelig en onpersoonlijk":

"Hi allemaal, ik ben naar de psycholoog geweest gister, enne ik blijk nog steeds een burn-out te hebben enne ik zit blijkbaar zelfs nog in mijn 1e fase. Ja de fase van "rust, acceptatie, afstand nemen". Ik dacht al in de laatste fase te zitten van herstel, dus ik heb het eigenlijk een beetje verwaarloost".

GEEN REACTIE.

haha ha.

Oké. Dus ik voelde mij een beetje alleen op de aardbol. Wat nou "onvoorwaardelijke liefde"?? Mijn vriend (ex) had mij al verlaten, nu mijn familie? Weet je, zoek het uit! Ik los het zelf wel op!:D Dit was trouwens ook mijn oude denkpatroon. Ik, vechtend in mijn eentje tegen de grote massa. Dat was wel mijn specialiteit af en toe. Streven naar wat ik in mijn hoofd had, want "WAAR EEN WIL IS, IS EEN .. WEG!;) Toch?

Dus daar ging ik weer, dagboek, dagen in bed, schrijven, lezen, schrijven, wandelen, heel boos zijn, schrijven, slapen. Eten? Ik had al "Food for Thought".

Dus, uit de stilte, tijdens het schrijven van mijn gedachten kwamen opeens 5 zinnetjes in mijn gedachten naar voren. Ik noem er een paar:

"Eerst zien dan geloven".

"Heb je er alles uitgehaald, wat erin zit?"

"Nooit te snel op de feiten vooruit lopen".

"Heb je al gedacht aan. (alternatief)?"

Zinnen die mijn lieve ouders mijn hele leven tot nu toe tegen mij hebben gezegd. Het waren zinnen die zij gebruikte in hun eigen leven, die zij mee hadden gekregen van hun ouders of zelf hadden bedacht.

Ik gooide deze zinnen van de week op tafel bij ze. Ik hield het niet meer uit om niet met hun te praten erover. We zien elkaar toch immers iedere dag.. beetje ongemakkelijk natuurlijk. Ik zei: Herkennen jullie deze zinnen? Wanneer zijn jullie deze zinnen gaan gebruiken? Wat betekenen ze voor jullie?

Ik zei; onbewust zijn deze zinnetjes mijn gedachten patroon geworden in de loop van de tijd. Ik heb ze eigen gemaakt. Het heeft ervoor gezorgd dat ik afgelopen 5 jaar, "alles eruit heb gehaald". Want ja, ik ga echt niet achteraf willen denken, hmm ik had dat ook nog wel kunnen doen.

Ik heb bewezen, door te laten zien en mensen te geloven wat mogelijk was en wat ik kon. En ik ben realistisch geweest. Ik heb in alles wat ik deed, of waar ik mee bezig was NIET te snel op de feiten vooruit gelopen. Ik heb kritisch gewacht, tot dat iets, of iemand zich bewezen had.

Jeje, dit was confronterend natuurlijk voor ze. Mijn ouders hebben mij echt een top jeugd gegeven! En ik ben niet boos op ze, of maak ze nergens schuldig van. Ik heb gewoon hun woorden in mijn systeem geprogrammeerd, onbewust. Zij waren zich er ook niet bewust van. Ik heb mij ooit een gedrag patroon aangeleerd omdat deze zinnen mij achtervolgde.

Het is klaar nu. Ik ben bewust van deze zinnen. Ze hebben mij grenzeloos gemaakt, ze hebben mij mijn creativiteit en plezier af laten nemen. Het gedrag en denkpatroon van toen werkt niet meer!

Ga bij jezelf ook eens na, welke zinnen jou ouders vaak tegen je zeiden, of je zus, broer, werkgever, docent, oma, opa. Heb je die zinnen onderdeel gemaakt van jou denksysteem/gedrag? Maken ze je gelukkig?

Als je merkt dat sommige zinnen die je gedrag bepalen, een negatief effect op je hebben. Zoals ik nu mij van enkele zinnen bewust werd. Doe het volgende met deze gedachten:

Herkennen

Opmerken

Zien

Begrijpen

Accepteren

Loslaten

Ben je in een situatie? Komt die gedachten/ dat "zinnetje" weer in je op? Herken, zie het in. Begrijp waarom die gedachten bij je op komt. Het zijn je hersenen die een patroon/systeem hebben gecreëerd ooit, die jou de beste resultaten hielpen opleveren (voorheen). Begrijp ook dat deze gedachten jou niet gelukkig maken op het moment, of jou geen energie geven of wilskracht. Accepteer dat deze gedachten er is. En kies ervoor wel of niet naar te handelen. Laat de gedachten los. 

Ik geloof en merk, dat als je bewust bent van je gedachten patroon, je bepaalde signalen gaat herkennen door naar je lijf te luisteren. Hiermee kun je jezelf een ander/nieuw gedachten patroon aan leren. Een gedachten patroon die meer aansluit op je nieuwe situatie, op je energie niveau, en op jou gemoedstoestand. 

Ik ben hier pas deze week bewust van. Probeer het pas nu te doorbreken door deze bewustwording. Jij, ik, we weten; je veranderd je gedachten patroon niet van de één op de andere dag. Het vraagt zelfdiscipline en concentratie. En te gelijkertijd vraagt het ook acceptatie en loslaten. Hoe dan? Wel een beetje een contrast inderdaad. Ik ga even uitvogelen wat het nou echt vraagt, dat oude gedrag doorbreken. Ik laat het je weten! Hoor graag als jij jou oplossing hebt gevonden.

Thuis is de spanning/ het taboe rondom mijn negatieve gevoelens trouwens doorbroken. Sinds maaaaaanden. Ik had er nog niet eerder over nagedacht, maar het is ook lastig voor mensen die te maken hebben, met iemand met een burn- out. Wat moet je er in hemelsnaam mee aan als diegene alleen maar emotioneel en boos en kwetsend tegen je is? Tot hoever moet je het allemaal accepteren? Waar ligt jou grens? Zie hier een paar tips voor mensen die om "moeten" gaan met iemand met een burn-out.

Het helpt ook om afspraken te maken met de mensen die dichtbij je staan, om grenzen te bepalen. Anderen moeten ook gewoon zich zelf kunnen en mogen zijn. En als je er weer even doorheen zit, en je bent prikkelbaar? Probeer niet alles op je omgeving af te reageren als het de situatie alleen maar verslechterd. Ik heb namelijk behoorlijk wat schade aangericht in mijn familie relaties en bij mijn ex. Ik heb mij volledig door mijn emoties laten leiden.

Andere hebben verdorie ook een grens en terecht, spreek af waar die grens ligt bij elkaar. Hou hier rekening mee zover je kan of neem afstand. Een burn-out heeft niet alleen invloed op jouw gemoedstoestand, maar ook op die van je omgeving.

Praat er samen over, het klaart de lucht en verbreekt het taboe:)

Vallen en opstaan

Vanochtend fietste ik met mijn gloednieuwe winterjas, op mijn hybride mountainbike richting Den Haag. Een ouder paar fietste voor mij, naast elkaar. Ik dacht, laat ik ze niet op haasten, ik duik wel stoer met mijn fietsie de stoep op. Niet dus.. mijn band blijft achter de stoeprand hangen en ik vlieg letterlijk met mijn hoofd tegen het tuin muurtje aan van iemand. Van alle kanten komen lieve mensen te hulp geschoten en mijn nieuwe winterjas, waar nu een flinke scheur in zit, heeft mij gered; geen gebroken maar een gekneusde schouder. Fijn die bescherm engeltjes:) Goeie morgen, wakker worden Mirthe!

Vallen en opstaan, zo verlopen mijn dagen de afgelopen maanden. Waar ik eerst zo goed de controle had over situaties en ik als een soort super woman onafhankelijk, sterk en succesvol door het leven vloog, zo vlieg ik deze dagen geregeld figuurlijk van mijn fiets, tegen van alles aan. Vooral tegen mijzelf. Het is soms bijna hilarisch.

In mei viel ik ook al van mijn fiets. Ik had liefdesverdriet en was mijzelf totaal verloren in alle stress, had van die heerlijke speciaal biertjes achterover geslagen en heerlijk gedanst de hele nacht, en toen dacht ik met mijn fiets zowel naar rechts als naar links in één keer te kunnen en daar lag ik. Bij Holland Spoor, ik voelde niets ervan op het moment zelf natuurlijk.. ehm, maar ik leek wel die school nachtmerrie ehm,, karbonkel heette die. Zie je het voor je? Ja? Sorry. Nou dat was ik maar dan in vrouwen versie. LOW POINT!

Wat er verder nog allemaal bij kwam kijken laat ik even, maar die klap had ik echt nodig. Ik had een blauw oog, een hersenschudding, bovenop een mentale en lichamelijk instorting, liefdesverdriet en een eetprobleem en al dat was nodig om mij wakker te schudden dat ik moest stoppen met hoe ik mijn leven inrichtte en mijzelf naar het gootje werkte. Hoe kon het toch zover met mij zijn gekomen? (Gezellig verhaal tot nu toe hè?  Even doorheen bijten in het begin, wordt vast leuker straks)

Ik zie de val nu als een waarschuwing/boodschap uit het universum. Dit klinkt misschien heel zweverig voor velen, en ik stond toen niet zo open voor spiritualiteit, maar dit kwam uit het universum, punt. Ik werd vanaf die dag letterlijk losgerukt uit mijn oude leventje, mijn sterke energie, mijn enthousiasme, mijn doorzettingsvermogen, mijn kritische houding, mijn sociale leven, mijn positieve zelfbeeld, mijn "oude" ik. Ik lag daar in bed, hopeloos, maar rustig. Gedwongen om even niets te doen. Wat voor mij natuurlijk erg lastig was. Want na twee weken ben ik gewoon weer lekker drie volle dagen in de week gaan werken, maar dat ter zijde..

Na die val en tot de dag van vandaag ben ik tot veel inzichten gekomen. Mijn aankomende blog items zullen hier ook over gaan. Soms zwaar beladen, maar tegelijkertijd licht van aard. Want soms moet je even van het pad af, om opnieuw te bepalen welke koers je uit wil gaan. Even stil te staan bij jezelf en voor jezelf te zorgen. Als je niet van jezelf kan houden en voor jezelf kan zorgen, kun je dat ook niet voor een ander. 

Om even een beeld te scheppen van de "oude' Mirthe gaan we terug naar 2010. Ik begon met studeren aan de Haagse hogeschool, opleiding Culturele en Maatschappelijke Vorming. Ik was 17 jaar, lid bij een Studenten Roeivereniging en fanatiek. Ik werkte in de horeca en deed verder creatieve activiteiten. Ik was een happy single, en stond vol in het leven. Ik was gelukkig.

Crowdfunding project resultaat 1

In 2012 startte ik met een half jaar stage. Ik was volop in de productie actief bij een kunst centrum. Uiteindelijk kwam ik door de bezuinigingen op de culturele sector, met het idee een project waaraan ik meewerkte te crowdfunden. Ik als 19 jarige, kreeg de kans om mijzelf helemaal te verdiepen en op te leiden in het crowdfunden en mijn idee werd opgepakt. Ik werd gevraagd als betaald crowdfunding medewerker na mijn stage, om het bedrag te funden, wat uiteindelijk in teamverband resulteerde tot de 15e plek van beste crowdfunding projecten van 2012 in Nederland. Nou ik kan je vertellen, die plek hebben we niet zomaar gehaald, het was één grote uitdaging en ik heb mij uit mijn lijf gewerkt. Ik was trots en gedreven. Voelde mij eigenaar van het project en geïnspireerd. 

Tegelijkertijd met deze parttime baan als crowdfunding medewerker, was ik ook nog full time bestuurslid bij de roeivereniging geworden. Ik had een tussenjaar genomen van studie en dacht, dat een bestuursjaar en een part time verantwoordelijke baan wel een goede combinatie zou kunnen zijn, omdat ik dan zelf mijn tijd kon indelen. Duss ik werkte minimaal 70 uur in de week. Een heel jaar lang. Ik leefde op adrenaline, goede koffie en bananen.

In de club 8+ in Amsterdam

Na dat jaar, dacht ik. Wat is nog uitdagend? Hoe kan ik mijn leven nog uitdagend houden? In plaats van eindelijk mijn rust te pakken, kreeg ik een relatie, trainde 5 x in de week met de club 8+ van roeien, werkte op zaterdag bij een bakker (afschuwelijk vroeg opstaan) en liep 8 maanden full time stage in Utrecht en afwisselend Amsterdam. Lopende band werk zonder pauze en tijd voor bezinning.

Na dat jaar waarin ik net zo hard had gewerkt als in mijn bestuursjaar, gingen we door naar mijn laatste studiejaar. Afstuderen! Natuurlijk moest ik het voor mijzelf uitdagend houden, dus ook naast studeren, gaf ik mijzelf op als bestuur van het Studenten Kamer Festival in Den Haag, werkte ik 2-3 dagen in de week in de horeca, wat een pittige toko was. Soort strand tent niveau bij mooi weer.

Promotie dame voor Stukafest

Ik organiseerde een congres voor mijn studie, moest heel veel vakken afronden en inhalen. Mijn gezondheid was niet goed, want bananen, koffie en avondeten blijkt niet zo voedzaam te zijn. Dat alles bij elkaar duurde tot eind februari dit jaar. Stukafest was voorbij, mijn colleges voorbij, het congres was afgelopen, de kerstdrukte in de horeca was voorbij. Ik hoefde alleen maar een voldoende te halen voor mijn onderzoeksopzet om te mogen beginnen met afstuderen. En doordat ik even minder verantwoordelijkheden had, behalve voor mijzelf, stortte ik in. Februari 2015.

Regie groep CMV congres

Ik sliep hele dagen, om half 5 's middags kwam ik uit mijn bed en friste mij op, om vervolgens in de avond mijn familie of vriend (nu ex) te vertellen wat voor goede dag ik had gehad en zij vertelde mij hoe goed hun dag was geweest en wat ze allemaal hadden bereikt. (wie hield wie voor de gek?) Ik hield mij vrolijk en sterk zoals altijd. Ik was alleen wat moe...

Dit was het begin van het eind, kan je natuurlijk begrijpen. Ik was uiteindelijk op iedereen boos, vond iedereen stom en lui, niemand begreep mij en ik wilde hen niet begrijpen, niemand hield rekening met me in mijn visie, ik reageerde al mijn opgekropte emoties van de afgelopen jaren op mijn omgeving af. Had huilbuien uit het niets, mijn beroemde dreig watsappjes als ik weer ergens niet mee eens was;) , woede aanvallen, nou niet te genieten! Ik was één groot negatief wrak.

Mijn relatie is sinds kort uit, mijn familie wist zich sinds begin deze week geen raad meer. Ik accepteerde het niet dat ik mij niet meer 100% of zelfs 40% kon geven, dus was ik alleen maar boos. Ik heb mijzelf geen rust gegund tot aan gister.

Toen ik in mei op mijn hoofd viel dacht ik te beseffen wat er met mij aan de hand was. Maar de afgelopen maanden na mei ben ik mijzelf weer voorbij gelopen. Mijn burn-out was één grote taboe. Tegenwoordig is een kwartiertje concentreren al heel wat, terwijl ik een paar maanden geleden nog 13 uur op een dag kon produceren. Na dat kwartiertje moet ik echt even half uurtje ontspannen om weer door te kunnen. Maar ja, ontspannen. Dat is ook een ingewikkelde vind je niet? Wat geeft mij energie is de grote vraag? 

Maar goed, gister heb ik dit allemaal eindelijk pas geaccepteerd, na nieuwe inzichten te hebben verkregen. En deze knop omzetten, is zoooo moeilijk. 

Maar hé, het wordt alleen maar beter! Op naar Mirthe 2.0!;)

Zo pfoe, wat een intro hè? Even een luchtige random afsluiter; dat filmpje met die lachende chimpansee. Daar wordt je toch gelukkig van?:) zie; https://www.youtube.com/watch?v=FIxYCDbRGJc

Bedankt voor het lezen. Ieder heeft natuurlijk zijn eigen leven, met ieder hun ups en downs. Het is dus niet dat ik met mijn verhaal een medelijden wil oproepen, maar aandacht wil geven aan verhalen over burn-outs omdat ik ervaar dat burn- outs onder jongeren vaak nog als een taboe worden gezien of ervaren, terwijl het alleen maar toeneemt. Graag draag ik bij aan het voorkomen of accepteren, met mijn inzichten die ik deel in mijn volgende blogs, om dit toch meer bespreekbaar te maken, voor diegene die het ook af en toe lastig vinden grenzen te stellen voor zichzelf, of naar hun eigen lichaam te luisteren en daaraan toe te geven. Bepaal zelf wat je ermee doet. Of je het onzin vind of niet. 

Om af te sluiten kwam ik vandaag toevallig deze zin tegen: 

"Beleef de show van het universum, maar laat je er niet door in beslag nemen".  Wel zo toepasselijk!;)