Vallen en opstaan

Vanochtend fietste ik met mijn gloednieuwe winterjas, op mijn hybride mountainbike richting Den Haag. Een ouder paar fietste voor mij, naast elkaar. Ik dacht, laat ik ze niet op haasten, ik duik wel stoer met mijn fietsie de stoep op. Niet dus.. mijn band blijft achter de stoeprand hangen en ik vlieg letterlijk met mijn hoofd tegen het tuin muurtje aan van iemand. Van alle kanten komen lieve mensen te hulp geschoten en mijn nieuwe winterjas, waar nu een flinke scheur in zit, heeft mij gered; geen gebroken maar een gekneusde schouder. Fijn die bescherm engeltjes:) Goeie morgen, wakker worden Mirthe!

Vallen en opstaan, zo verlopen mijn dagen de afgelopen maanden. Waar ik eerst zo goed de controle had over situaties en ik als een soort super woman onafhankelijk, sterk en succesvol door het leven vloog, zo vlieg ik deze dagen geregeld figuurlijk van mijn fiets, tegen van alles aan. Vooral tegen mijzelf. Het is soms bijna hilarisch.

In mei viel ik ook al van mijn fiets. Ik had liefdesverdriet en was mijzelf totaal verloren in alle stress, had van die heerlijke speciaal biertjes achterover geslagen en heerlijk gedanst de hele nacht, en toen dacht ik met mijn fiets zowel naar rechts als naar links in één keer te kunnen en daar lag ik. Bij Holland Spoor, ik voelde niets ervan op het moment zelf natuurlijk.. ehm, maar ik leek wel die school nachtmerrie ehm,, karbonkel heette die. Zie je het voor je? Ja? Sorry. Nou dat was ik maar dan in vrouwen versie. LOW POINT!

Wat er verder nog allemaal bij kwam kijken laat ik even, maar die klap had ik echt nodig. Ik had een blauw oog, een hersenschudding, bovenop een mentale en lichamelijk instorting, liefdesverdriet en een eetprobleem en al dat was nodig om mij wakker te schudden dat ik moest stoppen met hoe ik mijn leven inrichtte en mijzelf naar het gootje werkte. Hoe kon het toch zover met mij zijn gekomen? (Gezellig verhaal tot nu toe hè?  Even doorheen bijten in het begin, wordt vast leuker straks)

Ik zie de val nu als een waarschuwing/boodschap uit het universum. Dit klinkt misschien heel zweverig voor velen, en ik stond toen niet zo open voor spiritualiteit, maar dit kwam uit het universum, punt. Ik werd vanaf die dag letterlijk losgerukt uit mijn oude leventje, mijn sterke energie, mijn enthousiasme, mijn doorzettingsvermogen, mijn kritische houding, mijn sociale leven, mijn positieve zelfbeeld, mijn "oude" ik. Ik lag daar in bed, hopeloos, maar rustig. Gedwongen om even niets te doen. Wat voor mij natuurlijk erg lastig was. Want na twee weken ben ik gewoon weer lekker drie volle dagen in de week gaan werken, maar dat ter zijde..

Na die val en tot de dag van vandaag ben ik tot veel inzichten gekomen. Mijn aankomende blog items zullen hier ook over gaan. Soms zwaar beladen, maar tegelijkertijd licht van aard. Want soms moet je even van het pad af, om opnieuw te bepalen welke koers je uit wil gaan. Even stil te staan bij jezelf en voor jezelf te zorgen. Als je niet van jezelf kan houden en voor jezelf kan zorgen, kun je dat ook niet voor een ander. 

Om even een beeld te scheppen van de "oude' Mirthe gaan we terug naar 2010. Ik begon met studeren aan de Haagse hogeschool, opleiding Culturele en Maatschappelijke Vorming. Ik was 17 jaar, lid bij een Studenten Roeivereniging en fanatiek. Ik werkte in de horeca en deed verder creatieve activiteiten. Ik was een happy single, en stond vol in het leven. Ik was gelukkig.

Crowdfunding project resultaat 1

In 2012 startte ik met een half jaar stage. Ik was volop in de productie actief bij een kunst centrum. Uiteindelijk kwam ik door de bezuinigingen op de culturele sector, met het idee een project waaraan ik meewerkte te crowdfunden. Ik als 19 jarige, kreeg de kans om mijzelf helemaal te verdiepen en op te leiden in het crowdfunden en mijn idee werd opgepakt. Ik werd gevraagd als betaald crowdfunding medewerker na mijn stage, om het bedrag te funden, wat uiteindelijk in teamverband resulteerde tot de 15e plek van beste crowdfunding projecten van 2012 in Nederland. Nou ik kan je vertellen, die plek hebben we niet zomaar gehaald, het was één grote uitdaging en ik heb mij uit mijn lijf gewerkt. Ik was trots en gedreven. Voelde mij eigenaar van het project en geïnspireerd. 

Tegelijkertijd met deze parttime baan als crowdfunding medewerker, was ik ook nog full time bestuurslid bij de roeivereniging geworden. Ik had een tussenjaar genomen van studie en dacht, dat een bestuursjaar en een part time verantwoordelijke baan wel een goede combinatie zou kunnen zijn, omdat ik dan zelf mijn tijd kon indelen. Duss ik werkte minimaal 70 uur in de week. Een heel jaar lang. Ik leefde op adrenaline, goede koffie en bananen.

In de club 8+ in Amsterdam

Na dat jaar, dacht ik. Wat is nog uitdagend? Hoe kan ik mijn leven nog uitdagend houden? In plaats van eindelijk mijn rust te pakken, kreeg ik een relatie, trainde 5 x in de week met de club 8+ van roeien, werkte op zaterdag bij een bakker (afschuwelijk vroeg opstaan) en liep 8 maanden full time stage in Utrecht en afwisselend Amsterdam. Lopende band werk zonder pauze en tijd voor bezinning.

Na dat jaar waarin ik net zo hard had gewerkt als in mijn bestuursjaar, gingen we door naar mijn laatste studiejaar. Afstuderen! Natuurlijk moest ik het voor mijzelf uitdagend houden, dus ook naast studeren, gaf ik mijzelf op als bestuur van het Studenten Kamer Festival in Den Haag, werkte ik 2-3 dagen in de week in de horeca, wat een pittige toko was. Soort strand tent niveau bij mooi weer.

Promotie dame voor Stukafest

Ik organiseerde een congres voor mijn studie, moest heel veel vakken afronden en inhalen. Mijn gezondheid was niet goed, want bananen, koffie en avondeten blijkt niet zo voedzaam te zijn. Dat alles bij elkaar duurde tot eind februari dit jaar. Stukafest was voorbij, mijn colleges voorbij, het congres was afgelopen, de kerstdrukte in de horeca was voorbij. Ik hoefde alleen maar een voldoende te halen voor mijn onderzoeksopzet om te mogen beginnen met afstuderen. En doordat ik even minder verantwoordelijkheden had, behalve voor mijzelf, stortte ik in. Februari 2015.

Regie groep CMV congres

Ik sliep hele dagen, om half 5 's middags kwam ik uit mijn bed en friste mij op, om vervolgens in de avond mijn familie of vriend (nu ex) te vertellen wat voor goede dag ik had gehad en zij vertelde mij hoe goed hun dag was geweest en wat ze allemaal hadden bereikt. (wie hield wie voor de gek?) Ik hield mij vrolijk en sterk zoals altijd. Ik was alleen wat moe...

Dit was het begin van het eind, kan je natuurlijk begrijpen. Ik was uiteindelijk op iedereen boos, vond iedereen stom en lui, niemand begreep mij en ik wilde hen niet begrijpen, niemand hield rekening met me in mijn visie, ik reageerde al mijn opgekropte emoties van de afgelopen jaren op mijn omgeving af. Had huilbuien uit het niets, mijn beroemde dreig watsappjes als ik weer ergens niet mee eens was;) , woede aanvallen, nou niet te genieten! Ik was één groot negatief wrak.

Mijn relatie is sinds kort uit, mijn familie wist zich sinds begin deze week geen raad meer. Ik accepteerde het niet dat ik mij niet meer 100% of zelfs 40% kon geven, dus was ik alleen maar boos. Ik heb mijzelf geen rust gegund tot aan gister.

Toen ik in mei op mijn hoofd viel dacht ik te beseffen wat er met mij aan de hand was. Maar de afgelopen maanden na mei ben ik mijzelf weer voorbij gelopen. Mijn burn-out was één grote taboe. Tegenwoordig is een kwartiertje concentreren al heel wat, terwijl ik een paar maanden geleden nog 13 uur op een dag kon produceren. Na dat kwartiertje moet ik echt even half uurtje ontspannen om weer door te kunnen. Maar ja, ontspannen. Dat is ook een ingewikkelde vind je niet? Wat geeft mij energie is de grote vraag? 

Maar goed, gister heb ik dit allemaal eindelijk pas geaccepteerd, na nieuwe inzichten te hebben verkregen. En deze knop omzetten, is zoooo moeilijk. 

Maar hé, het wordt alleen maar beter! Op naar Mirthe 2.0!;)

Zo pfoe, wat een intro hè? Even een luchtige random afsluiter; dat filmpje met die lachende chimpansee. Daar wordt je toch gelukkig van?:) zie; https://www.youtube.com/watch?v=FIxYCDbRGJc

Bedankt voor het lezen. Ieder heeft natuurlijk zijn eigen leven, met ieder hun ups en downs. Het is dus niet dat ik met mijn verhaal een medelijden wil oproepen, maar aandacht wil geven aan verhalen over burn-outs omdat ik ervaar dat burn- outs onder jongeren vaak nog als een taboe worden gezien of ervaren, terwijl het alleen maar toeneemt. Graag draag ik bij aan het voorkomen of accepteren, met mijn inzichten die ik deel in mijn volgende blogs, om dit toch meer bespreekbaar te maken, voor diegene die het ook af en toe lastig vinden grenzen te stellen voor zichzelf, of naar hun eigen lichaam te luisteren en daaraan toe te geven. Bepaal zelf wat je ermee doet. Of je het onzin vind of niet. 

Om af te sluiten kwam ik vandaag toevallig deze zin tegen: 

"Beleef de show van het universum, maar laat je er niet door in beslag nemen".  Wel zo toepasselijk!;)