Gedachtenpatroon

Herkennen

Opmerken

Zien

Begrijpen

Accepteren

Loslaten

Gedumpt worden, is iets wat iedereen meemaakt vrees ik. En anders lucky you! Ik lag drie weken minstens, huilend als Brigitte Jones in mijn bed. Of misschien is Kate Winslet in de film The Holiday een betere vergelijking.

In ieder geval ik was de loser. Ik gedumpt en hoe. Nooit gedacht dat het mij zou overkomen natuurlijk, ik als onweerstaanbaar, geweldig, fantastisch... oké you get it. Maar ik was de loser, de afgedankte, degene met een gebroken hart die nog lief had en eigenlijk. Zo onweerstaanbaar was ik op dat moment inderdaad niet. Zo van, ze zit toch al in een depressie, laten we haar nog even dumpen, dan komt het helemaal goed met haar, top! Hé bedankt!:)
Maar hé, echte liefde betekend ook dat je in minder fijne tijden bij elkaar bent, toch? En dat je erover kan praten en samen tot een oplossing probeert te komen. 

Nou die echte liefde was er blijkbaar niet meer. Meneer was niet meer verliefd. Kan gebeuren. Respect verder voor hem natuurlijk. Niets aan te doen. Statisch schijnt dat gevoel toch een beetje een andere vorm te krijgen na een paar jaar. Maar goed, genoeg hierover.

Mijn bed was waar ik sliep, at, las, schreef en huilde. Veel huilde. Ja, ik heb 1000 x op internet gekeken op "hoe krijg ik mijn ex terug". hahahaha hilarisch hè? 

Uiteindelijk begon ik mij weer een beetje op mijzelf te richten en in te zien dat er niets meer inzat. En daarnaast, waar was mijn eigenwaarde gebleven? Hellooww waar ben je mee bezig Mirthe?

Ik ging eraan onder door, ik moest op mijzelf gaan focussen besloot ik, want er was veeeeeel werk aan de winkel. Dus ik begon weer te douchen, droeg weer andere kleren dan een jogging broek en trui, ik ging weer naar buiten. Hahah oké zo erg was het ook weer niet. Oké misschien een beetje. Maarr, genoeg hierover, geen rebound fase voor mij. Ik had andere dingen aan mijn hoofd. Mijzelf. 

Bij mij thuis ontweken we elkaar lekker. Natuurlijk wist iedereen dat ik in TOP vorm was, zonder zorgen, stralend en vol in het leven. NOT. Op een gegeven moment trok ik het niet meer, want ik kon met niemand praten over hoe ik mij ECHT voelde, vooral thuis wisten ze niet hoe ermee om te gaan dat ik zo depri was. Ik kwam blijkbaar "dreigend" over als ze vroegen hoe het met mij was. 

Oké, ik was wel af en toe een "beetje" prikkelbaar moet ik bekennen. Maar ja, als iedereen het druk heeft, en even snel tussen neus en lippen door vraagt "Voel je, je al beter? Ik bedoel je verkoudheid?" Duss. Dan ga je op een gegeven moment ook denken, "weetje, laat maar dit gesprek".  Je begrijpt het hopelijk. Ontkenning, ontwijking. Net als in mijn relatie met mijn ex. Ik keerde mij steeds meer af tegen mijn familie. (Ze zijn trouwens echt de BEST ever! Mijn familie:))

Ik maakte een afspraak met de psycholoog bij de huisarts, vorige week. Daar een uur lang huilend mijn verhaal gedaan. De psycholoog had na mijn gesprek zelf ook een plaatselijke burn-out gekregen. Ze is na mijn bezoek ook niet meer gesignaleerd.

Je begrijpt, dit is een grapje. Nee, oké. Ik dacht ik zeg het maar even. Je weet het nooit wat jullie straks van mij denken, ik bedoel. 

Dus ik in de familie watsapp een berichtje gestuurd, want ja, we ontweken elkaar natuurlijk al een paar weken om over mijn toestand te praten en dit leek mij wel zo de enige manier van communicatie. Lekker "laagdrempelig en onpersoonlijk":

"Hi allemaal, ik ben naar de psycholoog geweest gister, enne ik blijk nog steeds een burn-out te hebben enne ik zit blijkbaar zelfs nog in mijn 1e fase. Ja de fase van "rust, acceptatie, afstand nemen". Ik dacht al in de laatste fase te zitten van herstel, dus ik heb het eigenlijk een beetje verwaarloost".

GEEN REACTIE.

haha ha.

Oké. Dus ik voelde mij een beetje alleen op de aardbol. Wat nou "onvoorwaardelijke liefde"?? Mijn vriend (ex) had mij al verlaten, nu mijn familie? Weet je, zoek het uit! Ik los het zelf wel op!:D Dit was trouwens ook mijn oude denkpatroon. Ik, vechtend in mijn eentje tegen de grote massa. Dat was wel mijn specialiteit af en toe. Streven naar wat ik in mijn hoofd had, want "WAAR EEN WIL IS, IS EEN .. WEG!;) Toch?

Dus daar ging ik weer, dagboek, dagen in bed, schrijven, lezen, schrijven, wandelen, heel boos zijn, schrijven, slapen. Eten? Ik had al "Food for Thought".

Dus, uit de stilte, tijdens het schrijven van mijn gedachten kwamen opeens 5 zinnetjes in mijn gedachten naar voren. Ik noem er een paar:

"Eerst zien dan geloven".

"Heb je er alles uitgehaald, wat erin zit?"

"Nooit te snel op de feiten vooruit lopen".

"Heb je al gedacht aan. (alternatief)?"

Zinnen die mijn lieve ouders mijn hele leven tot nu toe tegen mij hebben gezegd. Het waren zinnen die zij gebruikte in hun eigen leven, die zij mee hadden gekregen van hun ouders of zelf hadden bedacht.

Ik gooide deze zinnen van de week op tafel bij ze. Ik hield het niet meer uit om niet met hun te praten erover. We zien elkaar toch immers iedere dag.. beetje ongemakkelijk natuurlijk. Ik zei: Herkennen jullie deze zinnen? Wanneer zijn jullie deze zinnen gaan gebruiken? Wat betekenen ze voor jullie?

Ik zei; onbewust zijn deze zinnetjes mijn gedachten patroon geworden in de loop van de tijd. Ik heb ze eigen gemaakt. Het heeft ervoor gezorgd dat ik afgelopen 5 jaar, "alles eruit heb gehaald". Want ja, ik ga echt niet achteraf willen denken, hmm ik had dat ook nog wel kunnen doen.

Ik heb bewezen, door te laten zien en mensen te geloven wat mogelijk was en wat ik kon. En ik ben realistisch geweest. Ik heb in alles wat ik deed, of waar ik mee bezig was NIET te snel op de feiten vooruit gelopen. Ik heb kritisch gewacht, tot dat iets, of iemand zich bewezen had.

Jeje, dit was confronterend natuurlijk voor ze. Mijn ouders hebben mij echt een top jeugd gegeven! En ik ben niet boos op ze, of maak ze nergens schuldig van. Ik heb gewoon hun woorden in mijn systeem geprogrammeerd, onbewust. Zij waren zich er ook niet bewust van. Ik heb mij ooit een gedrag patroon aangeleerd omdat deze zinnen mij achtervolgde.

Het is klaar nu. Ik ben bewust van deze zinnen. Ze hebben mij grenzeloos gemaakt, ze hebben mij mijn creativiteit en plezier af laten nemen. Het gedrag en denkpatroon van toen werkt niet meer!

Ga bij jezelf ook eens na, welke zinnen jou ouders vaak tegen je zeiden, of je zus, broer, werkgever, docent, oma, opa. Heb je die zinnen onderdeel gemaakt van jou denksysteem/gedrag? Maken ze je gelukkig?

Als je merkt dat sommige zinnen die je gedrag bepalen, een negatief effect op je hebben. Zoals ik nu mij van enkele zinnen bewust werd. Doe het volgende met deze gedachten:

Herkennen

Opmerken

Zien

Begrijpen

Accepteren

Loslaten

Ben je in een situatie? Komt die gedachten/ dat "zinnetje" weer in je op? Herken, zie het in. Begrijp waarom die gedachten bij je op komt. Het zijn je hersenen die een patroon/systeem hebben gecreëerd ooit, die jou de beste resultaten hielpen opleveren (voorheen). Begrijp ook dat deze gedachten jou niet gelukkig maken op het moment, of jou geen energie geven of wilskracht. Accepteer dat deze gedachten er is. En kies ervoor wel of niet naar te handelen. Laat de gedachten los. 

Ik geloof en merk, dat als je bewust bent van je gedachten patroon, je bepaalde signalen gaat herkennen door naar je lijf te luisteren. Hiermee kun je jezelf een ander/nieuw gedachten patroon aan leren. Een gedachten patroon die meer aansluit op je nieuwe situatie, op je energie niveau, en op jou gemoedstoestand. 

Ik ben hier pas deze week bewust van. Probeer het pas nu te doorbreken door deze bewustwording. Jij, ik, we weten; je veranderd je gedachten patroon niet van de één op de andere dag. Het vraagt zelfdiscipline en concentratie. En te gelijkertijd vraagt het ook acceptatie en loslaten. Hoe dan? Wel een beetje een contrast inderdaad. Ik ga even uitvogelen wat het nou echt vraagt, dat oude gedrag doorbreken. Ik laat het je weten! Hoor graag als jij jou oplossing hebt gevonden.

Thuis is de spanning/ het taboe rondom mijn negatieve gevoelens trouwens doorbroken. Sinds maaaaaanden. Ik had er nog niet eerder over nagedacht, maar het is ook lastig voor mensen die te maken hebben, met iemand met een burn- out. Wat moet je er in hemelsnaam mee aan als diegene alleen maar emotioneel en boos en kwetsend tegen je is? Tot hoever moet je het allemaal accepteren? Waar ligt jou grens? Zie hier een paar tips voor mensen die om "moeten" gaan met iemand met een burn-out.

Het helpt ook om afspraken te maken met de mensen die dichtbij je staan, om grenzen te bepalen. Anderen moeten ook gewoon zich zelf kunnen en mogen zijn. En als je er weer even doorheen zit, en je bent prikkelbaar? Probeer niet alles op je omgeving af te reageren als het de situatie alleen maar verslechterd. Ik heb namelijk behoorlijk wat schade aangericht in mijn familie relaties en bij mijn ex. Ik heb mij volledig door mijn emoties laten leiden.

Andere hebben verdorie ook een grens en terecht, spreek af waar die grens ligt bij elkaar. Hou hier rekening mee zover je kan of neem afstand. Een burn-out heeft niet alleen invloed op jouw gemoedstoestand, maar ook op die van je omgeving.

Praat er samen over, het klaart de lucht en verbreekt het taboe:)