Herstellen en Hormonen

Laatst kreeg ik een heel lief gedichtje van iemand doorgestuurd. Het ging alsvolgt:

Count your garden by the flowers, never by the leaves that fall

Count your days by golden hours, don’t remember clouds at all

Count your nights by stars, not shadows

Count your years with smiles, not tears

Count your blessings, not your troubles

Count your age by friends, not years…

Super lief! Het bracht een glimlach op mijn gezicht. Dit gedicht kreeg ik toegestuurd van de meest sterkste en wijste vrouw die ik tot nu toe ooit in mijn leven heb ontmoet. Ik ken haar nu een paar maanden via mijn afstuderen. 

Toen ik er drie maanden geleden doorheen zat tijdens het schrijven van mijn onderzoeksopzet, creëerde ze bij mij de mind set met de zin: ook al heb je weinig kracht, probeer altijd vanuit de kracht die je wel hebt het beste te maken.

Met deze zin in mijn hoofd, had ik mijn wilskracht weer bij elkaar verzameld en is het mij met burn-out, alsnog gelukt om mijn onderzoeksopzet van 45 pagina's met een dikke voldoende in te leveren. Eigenlijk hartstikke ongezond als ik er nu op terug kijk, want ik ben weer volledig over mijn grenzen heen gegaan. Maar wel daadkrachtig. Fijn om stimulerende en hoopgevende mensen in je omgeving te hebben in ieder geval:)

Emoties
Sinds gister ben ik de weg een beetje kwijt. De kerst zal vast extra druk op mijn situatie hebben gelegd, maar ik ben de afgelopen dagen echt een paar keer flink uit mijn dak gegaan van woede. Hoe gezellig de kerstdagen ook waren, hoe lief mijn familie ook hun best deed, hoe lekker het eten ook was: ik was ontzettend boos en moe en in de war. Mijn hele lichaam is nog steeds verzuurd van de stress en adrenaline die mijn lijf maar blijft produceren. Het is heel vervelend en ik kan er niets tegen doen op het moment. Mijn hele hormoonhuishouding is in de war.

Gister had ik uit het niets een enorme woedeaanval thuis. Zo erg dat ik gewoon een black-out had daarna. Ik brulde als een schreeuwpuber allerlei lelijke dingen, mijn hartslag ging ontzettend omhoog en ik moest mijzelf echt ervan weerhouden om niet met spullen te gaan gooien of mensen aan te vallen. Ik schaam mij echt dood. En het heeft mij ook ontzettend onzeker gemaakt over mijn zelfbeeld. Als je familie naar je brult je moet in therapie (wat natuurlijk ook vanuit emotie werd gezegd) hakt dat er toch even in. Vooral gister schaamde ik mij, toen ik en mijn familie na mijn woede uitbarsting waarbij iedereen dus in paniek was geraakt, nog gezellig aan ons kerstdiner moesten.. We hebben uiteindelijk wel samen gegeten en er samen een gezellige avond nog van gemaakt. We geven allemaal de hormonen in mijn lijf de schuld dat ik zo handel en dit gedrag vertoon. Alles wat ik zeg proberen ze niet te persoonlijk te nemen, ook al is dat natuurlijk bijna onhaalbaar.

Ik heb geen idee waarom ik dit opschrijf en met jullie deel. Het brengt mijzelf alleen maar in een negatief daglicht. Ieder heeft wel wat fijnere dingen aan zijn hoofd in de kerstvakantie. Maar ik zit vol met vraagtekens waarom ik mij zo gedraag en hoe ik mijn gedachten en emoties weer een beetje onder controle kan krijgen. Ik lijk wel een dier die alleen maar primair kan reageren. Waar is mijn menselijkheid gebleven?

"Professionele" ondersteuning
Die psychologen die je via de hogeschool of dokter af en toe spreekt voor een halfuurtje, zo eens in de maand, zonder plan of concrete achterliggende gedachten, alleen praatsessies, werken blijkbaar op de lange termijn niet! Het zijn zogenaamde breed inzetbare professionals die toch wel betaald krijgen als ze iemand langer moeten helpen. Het zijn eigenlijk even gefrustreerd gezegd "verwende" psychologen, waarbij het doel om zo snel mogelijk iemand te helpen misschien wel in hun aard zit, maar niet in hun werkmethode. Hun motto is; tempo dulu! Nou, na een jaar hiermee rond te lopen is het klaar met tempo dulu. Het is tijd voor echte professionele ondersteuning in mijn visie en die van mijn omgeving. Ik ben eindelijk kritisch geworden en ben zelfs bereid er wat voor te betalen als dat WEL kwaliteit levert.

Ik baal hier eigenlijk van zoals je misschien wel merkt aan mijn woorden. Ik loop al bijna een jaar rond met een burn-out. En dat had helemaal niet nodig geweest als het goed was behandeld (zeg ik nu). Een burn-out is vele malen serieuzer dan "overspannen zijn". Het is het aller belangrijkste op aarde om naar je lichaam te luisteren begrijp ik nu. Het is super goed van je als je luistert naar je lichaam wanneer je overspannen bent en je slim genoeg bent om het niet zover te laten komen tot een burn-out. Je moet niet te lang wachten met contact leggen met een huisarts en dit aankaarten als je veel symptomen bij jezelf merkt. En zoeken naar een professional die met een plan samen met jou aan de slag gaat voor een verbeterde situatie. 

Wat is een burn-out?
Bij een burn-out ben je namelijk zowel lichamelijk als geestelijk uitgeput. Je bent totaal opgebrand en je hebt nergens meer motivatie voor. De oorzaak heeft te maken met jou en de interactie met je omgeving. Burn-out ontstaat vaak door chronische stress veroorzaakt vaak door hoge druk op werk of door te hoge eisen te stellen aan jezelf.

De GGZ groep omschrijft de symptomen die bij een burn-out komen kijken als:

"De meest voorkomende klachten bij een burn-out zijn lichamelijke uitputting, niet meer op kunnen laden, concentratie- en geheugenklachten, gevoelens van incompetentie en kwaadheid, gevoel van falen, slaapproblemen, piekeren, gespannen zijn en nergens meer toe kunnen komen.

Daarnaast zijn er ook pijnklachten zoals hoofdpijn, maagpijn en/of spierpijn. Mensen met een burn-out wachten vaak pas tot dit moment met het vragen om hulp, vaak is er een gevoel van schaamte en falen". 

Hulp vragen en onwetendheid
Ik moet toegeven dat ik inderdaad klaag op de professionals die mij tot nu toe een luisterend oor hebben geboden, maar ik was zelf ook te eigenwijs om in het begin hulp te zoeken en te aanvaarden. Maar dat kwam mede omdat ik geen idee had wat er met mij aan de hand was en wie en wat mij zou kunnen helpen. Het was onwetendheid. En vandaar dit blog om mensen inzichten te geven als ze zelf veel last van stress hebben. Ik ben namelijk in oktober 2014 voor het eerst naar de dokter gestapt met al boven genoemde aanwezige burn-out verschijnselen en het enige wat ze zei was: "doe het rustiger aan". Mijn dokter heeft nooit mijn signalen serieus opgepakt en mij adviezen gegeven. Ik ben immers "student" en afstuderen is nou eenmaal "spannend" en het gaat vanzelf wel weer over. Dit is allemaal tegen mij gezegd. Ik ben immers jong en sterk, dus doe het rustiger aan en het komt wel goed.
Ik ben boos.

Dare devils en wijsneuzen
Het zijn vaak de initiatiefnemers, de doorzetters en aanpakkers die een burn-out meemaken. Ze zeggen ook dat een burn-out een teken is van daadkracht en een sterk karakter. Maar ja, wat moet je met die informatie als je het zover hebt laten komen? En moet je daar nou wel of niet trots op zijn?

De gesprekken met de studentpsycholoog waren voor mij een laagdrempelige manier om eindelijk bewust te worden dat er iets niet goed zat bij mij. Maar dat ene gesprekje in de maand is eigenlijk helemaal niet efficiënt als ik nu kritisch terug kijk. Ik heb vijf gesprekken gehad bij de studentpsycholoog. Praat sessies.. tuurlijk heeft het geholpen om mij meer bewust te maken van mijn gedrag en was het een fijne uitlaatklep voor mijn opgekropte emoties, maar ik had gehoopt dat ze zo professioneel was geweest om mij te adviseren een echt burn-out traject professioneel aan te gaan. Ik dacht daar toen niet eens over na. Ik voel mij eigenlijk niet serieus genomen. Zowel door mijn huisarts als door mijn psychologen niet. Of dit een teken is van acceptatie of dat dit werkelijk een probleem is in de hulpverlening bij jongeren met een burn-out, weet ik niet. Ik ben momenteel niet objectief;)

Bij de studentpsycholoog mag je maar maximaal 5 gesprekken hebben, dus ik moest het ergens anders gaan zoeken. Zo ben ik dus twee weken geleden opnieuw naar de dokter gegaan. Daar ben ik doorverwezen naar de GGZ psycholoog die daar op woensdag in de praktijk aanwezig is en van alle markten zogenaamd thuis is. Ze had nog niet eens gehoord van een bijnieruitputting....Ik was toen eerst van plan zomaar weg te lopen omdat ik haar dom vond, maar op zo'n moment ben je alleen maar blij dat iemand naar je luistert. Het is geen gezonde relatie op die manier, want de één is emotioneel afhankelijk en de professional doet waar hij/zij kennis van heeft, maar denkt niet buiten de hokjes door mij door te verwijzen naar mensen die ECHT impact kunnen hebben. Dit is gebaseerd op mijn ervaring natuurlijk en wat emoties.

Ik ben nu twee keer bij haar geweest, fijn weer zo'n uitlaatklep. Fijn een coach die alleen maar tegen me zegt; Mirthe je gaat weer te snel. Je moet een stapje terug. Eetschema's? Focus nou maar eerst op je slaap en waakritme. Dan komt dat eetpatroon als een gevolg daarvan wel weer op zijn goede plek terecht.

Ik heb haar uitgelegd dat mijn hormoonhuishouding in de war is en dat ik daardoor erg last heb van mijn emoties. Haar reactie was dat rusten de enige manier was om dit weer in balans te brengen. Maar wat is rusten?? Hoe rust je? Als je dat de afgelopen 5 jaar verleerd bent?
En zijn er geen vitamines of andere middeltjes om mijn hormoonhuishouding te stimuleren? 
De opmerking: "uiteindelijk moet je toch alles zelf doen" klopt helaas als een bus. Zelfs als je in mijn geval geen energie hebt of motivatie etcetera moet jezelf op zoek gaan naar informatie en oplossingen. Niemand kan in jou hoofd kijken wat je nodig hebt. Dus ik heb mijn research weer braaf gedaan deze week en allerlei veel te dure vitamines in huis gehaald. Stel dat je geen geld hebt? Hoe kun je dan optimaal genezen? Dan duurt het in ieder geval veel langer. Niet eerlijk.

Ik ben zelf nu, na 3 keer dit jaar letterlijk in elkaar te zijn gestort, nog steeds te actief met het willen aanpakken en oplossen van mijn problemen. Het werkt niet, het versterkt alleen maar mijn problemen. Ik moet rusten..

Maar goed. Ik heb pas eind januari 2016 een afspraak staan waarin ik weer voor een half uurtje bij de psycholoog mag aanschuiven om weer even mijn verhaal te doen en aan te horen dat ik nog steeds te hard van stapel loop. Deze vorm van ondersteuning door een professional werkt niet efficiënt voor mij. Ik baal van hoe er met de zorg rondom burn-outs wordt omgegaan. Zeker bij jongeren. Het wordt echt NIET serieus genomen. Bij ouderen is het logisch, maar jongeren.... "het zogenaamde volwassen worden" (...).

Het lukt mij echt niet meer zelf. Mijn familie lukt het niet mij te helpen. Er moet nu echt een plan komen om mij hieruit te helpen. Maandag ga ik de GGZ groep bellen. Zij hebben een speciaal burn-out behandel programma. Klinkt verschrikkelijk, maar het is eigenlijk heel praktisch volgens mij.

Je krijgt een burn-out analyse waarbij alle stress veroorzakers in kaart worden gebracht. Ze zeggen dat een goed burn-out herstel programma het volgende heel goed moet analyseren:

- stressoren

- energiebronnen

- gebrek aan energiebronnen

Daarnaast las ik dat beter worden van een burn-out onmogelijk is zonder;

A) zelf ander gedrag aan te leren,

B) een andere visie te ontwikkelen,

C) met omgeving, werk afspraken te maken wat er in de toekomst anders zal moeten gebeuren.

Daarnaast:

- Een burn-out keert altijd terug zonder burn-out analyse. (stichting Burn-out)

- De oplossing is hoe zelf anders om te gaan met stressoren en energie. Naar een andere omgeving verhuizen is niet de lange termijn oplossing. Je kunt pas van omgeving veranderen, als je de lessen hebt geleerd van de huidige burn-out omgeving. (GREAT:))

- De omgeving moet betrokken worden bij de behandeling naar herstel (privé en werk).

Ook Stichting Burn-out, is van mening over helpers (als studentpsychologen of GGZ psychologen) ZONDER PROGRAMMA" dat: 

A) Helpers zonder een programma; werkt minder efficiënt dan iemand met wel een programma. 

B) Zonder programma heeft de therapeut geen idee wat ie precies doet. Dit zijn mensen die eeuwig vergoed worden uit de zorgverzekering.

Ik sluit mij nogmaals helemaal aan bij deze visie op altijd betaalde psychologen, whatever they do. In het begin accepteer je alle vormen van hulp, maar na een tijdje moet je kritisch gaan kijken wat echt voor je werkt. Ik heb hier te lang mee gewacht en daar baal ik van. Ik heb het verwaarloosd en het is nu funest.

Creatieve therapie of yoga sferen, of haptonomie zijn vormen waarbij je meer vanuit je lichaam leert omgaan met je burn-out. Gedragstherapie en cognitieve therapie is met je verstand leren van je burn-out.

Ik weet nog niet wat bij mij werkt. 

Wat ik wel mooi vond is hoe ze op een website burn-out omschreven:

"Burn-out is het moment van instorting. Het moment dat huilen zich aandoet en een zeer grote ontroerende eerlijkheid (die jarenlang is onderdrukt).

Dit "open gaan" moet worden aangegrepen om oude waarden en veronderstellingen te benoemen, en er afscheid van te nemen. En nieuwe waarden van zichzelf te herkennen en erkennen en die in zijn lichaamseigen vaandel te schrijven ". 

Heerlijk theoretisch beschreven, maar het "open gaan" vind ik wel een mooie metafoor. Als een bloem die ontstaat uit een oude bloem, of zoiets. Ik weet niet of dat soort bloemen echt bestaan trouwens. Denk het niet;)

Wie betaald mee?
Ik kreeg deze link door gestuurd: http://www.ggzgroep.nl/klachten/burn-out

Hier ga ik aankomende week even naar bellen. Jammer dat een burn-out behandeling niet meer wordt vergoed door de zorgverzekering. "Gelukkig" heb ik het al langer dan een half jaar en met een doorverwijzing van de dokter mag je dan schijnbaar wel in aanmerking komen voor iets van verzekering. 

Het zijn dure grapjes, en als student zijnde is het lastig om het door een werkgever te laten vergoeden. Want ja, moet ik de hogeschool aankaarten? mijn bijbaantjes? Mijn vrijwilliger opdrachtgevers, mijn oude stages? Nee, die moet ik achter mij laten. Maar als je in de sociale en creatieve sector studeert of werkt, zouden ze wel wat meer aandacht mogen geven aan het voorkomen van overspanning van studenten, of in ieder geval wat meer waardering geven. Want die paar eurootjes die je ervoor terug krijgt, zeker in je stages, is het bewijs van onderwaardering en een systeem dat studenten onder hoge druk, niet in verhouding behandeld. (Ook dit is gebaseerd op mijn ervaringen en emoties).

Maar over waardering een andere keer een blog item;) 

Voor nu laat ik het even allemaal bezinken weer. Deze blog is veel te lang geworden en met veeel te veel irritaties naar mijn gevoel. De hoofd boodschap is: wees kritisch naar wat voor jou de beste hulp is. Je kunt er soms met efficiënte hulp in twee maanden van af zijn zeggen ze. Ik ben benieuwd, maar klinkt wel interessant, toch?;) 

Hoop
Volgende blogs mogelijk meer optimisme en hoopvolle inzichten! Ik ben nu aan het lezen in "The World Book of Hope" waarin 100 top wetenschappers uit de hele wereld hun expertise delen over hoop. Super gaaf boek!:) 

Net sloeg ik het boek op een random pagina open en daar stond:

1. Richt je dagelijkse activiteiten op dingen die je beheerst.      (zelfvertrouwen)
2. Geniet. (beloon jezelf)
3. Ga door! (de toekomst is het resultaat van wat je op dit moment doet)