Ontspannen - Is dat wel weggelegd voor een HSP'er?

Ik vraag mij steeds vaker af of op deze wereld ruimte is voor hoog sensitieve mensen? Mensen die bepaalde signalen en energieën oppakken die andere niet voelen of ervaren. Mensen die gevoeliger zijn en eerder geraakt door datgeen wat er op hun pad komt. Mensen met een sterk intuïtief vermogen en vaak sociaal emotioneel sterk ontwikkeld zijn. Mensen die snel last hebben van overprikkelingsverschijnselen, snel moe zijn of stress symptomen ervaren in hun lichaam. De zogenaamde HSP’er.

Ik heb het label HSP’er nu zo vaak gehoord dat ik het ondertussen over mijzelf ben gaan geloven. Ik ben hoog gevoelig. Of ik dit altijd ben geweest of vooral tijdens en na mijn burn-out, daar twijfel ik nog weleens over. En ik moet zeggen, op dit moment werkt deze hoog gevoeligheid met al haar kenmerken als een blokkade in mijn leven. Het blokkeert mij om volledig met al mijn potentieel, mijn leven te leven. Ik voel mij nog steeds chronisch gespannen en dat uit zich in mijn lichaam en het hebben van vele gedachten in mijn hoofd. Om die reden ga ik naar een ontspanningstherapeut. Jawel, dat bestaat. Wat ik daar leer? Ontspannen. Hoe het voelt om echt ontspannen te zijn.

Voor sommige klinkt dit misschien wat vreemd, maar ik raad het iedereen aan die moeite heeft met ontspannen. Want ik moet zeggen dat een werkelijk ontspannen gevoel erg prettig voelt. Ik zou mij altijd ontspannen willen voelen in mijn lichaam, zelfs in slechte en gespannen tijden. Een ontspannen lichaamshouding zou standaard moeten zijn. Hoe vaak span jij wel niet onnodig je spieren aan als je iets aan het doen bent? Bijvoorbeeld als je het koud hebt - dan span je je schouders onnodig aan. Of als je een deadline hebt - dan verkramp je misschien wel onnodig je armen en handen als je achter de computer zit. Of wat dacht je van een voorhoofdfrons – op het moment dat je veel te serieus bezig bent met iets. We doen onszelf tekort met al die ingespannen houdingen, is mij nu duidelijk. We verspillen onnodig veel energie. Ons onbewuste stuurt aan hoe ons lichaam reageert op onze omgeving. We moeten ons brein dus resetten zou je kunnen zeggen. Dit kan door te voelen en ervaren hoe het is om een ontspannen lichaam te hebben en dat gevoel te onthouden. Vanzelf slaat ons onderbewuste dit gevoel op en wanneer we weer verkrampt zijn of onnodig ons lichaam aanspannen, worden we ons bewust van; dit voelt niet prettig. Een ontspannen lichaam zou de nieuwe normaal waarde moeten zijn. Dit vraagt om oefening en ervaring. Oefenen in ontspannen.

Dus ja, ik ga naar een ontspanningstherapeut. Om te voelen en te ontdekken hoe mijn lichaam kan functioneren als het ontspannen is. Wat zou dat fantastisch zijn: een baan of studie zonder last te hebben van nekpijn, hoofdpijn en slapenloosheid. Dat gun ik iedereen. De reden dat ik die klachten en blokkades ervaar heeft ook te maken met oude pijnen die ik nog steeds aan het verwerken ben en in mijn lichaam voelbaar zijn. Daarnaast moet ik toegeven dat iets in mij sterk ontwikkeld is: ik wil controle. Controle over mijn lichaam. Controle over mijn geest. Controle over mijn leven. Het is de onderhuidse aanleiding voor mijn spanningsverschijnselen. Het punt wil, zover ben ik inmiddels; hierover zal ik nooit controle krijgen. Een enorme teleurstelling natuurlijk;-) De visie in mijn hoofd dat alles maakbaar is zolang je maar hard werkt, is een illusie. Veel is maakbaar, maar alles wat gemaakt is vanuit een controle, voelt als een bal die je hoog in de lucht moet blijven houden. Altijd alert zijn dat de bal niet op de grond valt. Altijd in actie. Altijd oplettend zijn. Altijd aan het lopen, rennen, springen. Daarom de vraag: Is al dat harde werken het resultaat wel waard? Is de verhouding inspanning en datgeen ik ervoor terug krijg, in balans?

Terug naar de vraag in de eerste alinea: is er ruimte voor hoog sensitieve mensen in deze wereld? Ik heb namelijk het gevoel van niet. Het is in ieder geval nog niet volledig geaccepteerd in deze maatschappij of het wordt op een bepaalde manier behandeld, namelijk met pillen. Pillen om het hoog sensitieve te verminderen. Is dat goed of slecht? Wie helpt het nou werkelijk? Je begrijpt misschien dat ik zelf heel erg worstel met mijzelf: blijf ik op de natuurlijke manier hieraan werken of probeer ik een keer medicatie zodat ik wat meer 'ontspannen' ben.

Tijdens het gesprek met de ontspanningstherapeut werd ik namelijk opeens geconfronteerd hiermee. Ik kwam bij haar voor mijn lichamelijke klachten door een nog steeds verstoord stressmechanisme. Toen kwam ze met de vraag. Ben je vaak druk in je hoofd? Een retorische vraag natuurlijk. Toen begon ze over ADD syptomen. Iets wat al eerder naar boven is gekomen tijdens mijn herstel. En toen ging het gesprek ergens heen dat ik niet had verwacht: Ik kon als het ware kiezen uit a) ik accepteer en werk op natuurlijke wijze aan het feit dat ik bepaalde eigenschappen/ aanleg heb waardoor ik sneller gevoelig ben voor prikkels en eerder stress symptomen ervaar of optie b) Ik neem medicatie voor de ADD symptomen waardoor ik minder gevoelig ben en hierdoor automatisch wellicht minder stress symptomen ervaar. Even kort door de bocht samengevat: als HSP'er heb je gewoon eerder stressklachten en aanleg voor burn-out. Dus of je neemt medicatie of je kiest voor de natuurlijke wijze welke misschien wat moeilijker is. Het voelde voor mij bijna aan, dat wanneer ik kies voor geen medicatie, ik maar moet dealen met bepaalde issue's en dus 'niet moet zeuren'. Het is dan mijn eigen keuze. Het zijn twee enorme uiteinden. Het is het een of het ander lijkt het soms in mijn hoofd. Waarom zijn er geen werkplekken waarbij je leert omgaan met je hoog sensitiviteit in de beroepspraktijk? Waarbij je bewust het sensitieve als talent inzet?

Mijn ambitie is om op een natuurlijke manier te herstellen van mijn burn-out. Dit met behulp van goede voeding, regelmatig slaap en waakritme, lichaamsbeweging, meditatie en ontspanningsoefeningen. Het is een leefstijl die stimuleert dat ik niet weer burn-out raak. Maar ik kan niet ontkennen dat ik aanleg heb voor snel overprikkeld raken en hierdoor weer veel te veel verantwoordelijkheden om mij te nemen en lastig kan ontspannen. Daarnaast is het ook een teken dat ik de controle over mijn gezondheid niet uit handen wil geven aan een pil. Zelfregie staat blijkbaar nog steeds ondanks de burn-out centraal. Heb ik dan nog steeds niet mijn les geleerd? Of is het mijn talent?

De vraag is, hoe kan ik mijn talent in de wereld zetten, zonder dat het mijzelf uitput? Is die hoog gevoeligheid niet juist mijn talent? En is het niet gewoon de uitdaging daar op een goede manier mee om te leren gaan, zonder gebruik van medicatie? Is hoog gevoeligheid niet het probleem in deze wereld, maar is perfectionisme en ambitie stiekem het probleem? Gedreven leven als HSP'er. Het is een groot avontuur zeggen we maar;-) Of ontspanning weggelegd is aan de HSP'er, het is een aandachtspunt voor velen is mijn ervaring.

Heb je ervaringen rondom geneeswijze en hoog sensitiveit, ik hoor graag visies, ervaringen en tips.

Dankjewel!:D

Hart en verstand in verbinding

Om in staat te zijn jezelf te leren kennen, is het van belang om verbinding te maken met je hart. Als je iemand aankijkt zie je het fysieke. Het gezicht, het lichaam, de kleding. Maar als je iemand echt aankijkt, kijk je naar het hart van diegene. Ieder mens heeft een bepaalde uitstraling, een bepaalde energie. Daar voel je, je wel of niet verbonden mee.

Terwijl ik dit schrijf zit ik achter een computer op de Haagse hogeschool. Omringt door honderden studenten die samen, maar toch alleen met behulp van een computer of telefoon aan het studeren zijn. Het blijft altijd een bijzonder fenomeen wanneer ik op dagen dat ik op de Haagse hogeschool aan mijn scriptie werk, zelden iemand tot niemand spreek. Ik doe door mijn burn-out nu eenmaal langer over mijn studie en ben een van de laatste der Mohikanen van mijn generatie op de Haagse hogeschool. Maar ik heb er vrede mee gevonden ;-)

Toen ik een paar jaar geleden begon met de studie was ik 17 jaar. Voor mij was de keuze na de HAVO snel gemaakt en ik ben nog steeds blij met mijn studiekeuze. Deze studie past bij mij. Ik heb er nooit aan getwijfeld. Het voelde gewoon goed. Ik weet ook dat het voor veel jongeren anders is. Om mij heen heb ik genoeg vrienden, kennissen en familieleden gezien, die met hun opleiding zijn gestopt. Dit omdat ze het niet gekozen hadden met hun gevoel, maar met hun verstand of juist alleen met hun gevoel en niet met hun verstand. Ze kozen de studie omdat ze na de middelbare ‘horen’ te studeren. Een tussenjaar is immers voor losers. Dus ze kiezen een studie terwijl ze nog niet precies weten wat ze willen, waar hun talent ligt of überhaupt wie ze als persoon zijn. Ze zijn jong. Het is vrij logisch eigenlijk dat diegene er dan tijdens het studeren achter komt dat de studie keuze niet bij diegene past. Het was een overhaaste of een 'onwetende' beslissing zou je kunnen zeggen. Besloten op het moment dat hart en verstand niet voldoende met elkaar in verbinding stonden. Of dit goed of fout is heb ik geen oordeel over. De meeste keuzes zijn 'onwetend'. Alle keuzes leiden echter tot zelf inzicht; wat wel en niet bij je past. Dat is mijn filosofie.

Ik heb tijdens mijn studententijd ook keuzes gemaakt waarbij ik mijn gevoel onvoldoende aandacht heb gegeven. De keuze gebaseerd op mijn verstand, hebben geresulteerd tot een top CV met heel veel ervaring, maar ook tot een burn-out met alle vervelende bijkomstigheden van dien. Door jaren niet naar mijn lichaam en gevoel te luisteren, heb ik op een hele harde manier teruggefloten moeten worden. Het was een klap in mijn gezicht wat mij flink heeft wakker geschud. Het heeft mij vooral aan het denken gezet (;-)) over dat het leven gaat om balanceren tussen het verstand en het gevoel. Het gaat over balanceren tussen energie geven en energie nemen. Daarnaast is onze gezondheid het aller belangrijkste wat er is. Mijn hart was zo gebroken waardoor mijn gezondheid in elkaar is geklapt. Ik kan niet uitleggen hoeveel klappen mijn hart heeft gehad de aflopen perioden, maar wat ik wel weet is dat het zich grotendeels weer heeft hersteld. Ik heb geleerd de pijnen in wijsheid en leerlessen om te zetten. Dat dit proces gepaard ging met een depressie vind ik achteraf meer dan logisch en schaam ik mij ook niet meer voor.

Soms weet ik niet of ik meer hartpijn had op de momenten tijdens mijn ‘succes’ waarbij ik vol in het leven stond, of het moment dat ik eenzaam, ziek en depressief in bed lag. Ik weet het serieus niet. Om succes te hebben moet je zoveel van je zelf inleveren. En dat is in principe niet erg, ik bewonder mensen die keihard werken voor dat wat hun droom is. Maar het kan ook doorslaan, dat je meer geeft dan krijgt. En dan breekt het je hart is mijn ervaring. Het is een beetje de paradox van investeren. Je investeert zoveel in iets (hetzij een relatie of een baan) en telkens worden je behoeften niet vervult. Maar je hebt al zoveel geïnvesteerd dat je, jezelf ook niet laat kennen door op te geven. Dat bevestigd namelijk alleen maar hoeveel je jezelf tekort hebt gedaan. Terwijl ruimte geven juist op dit soort moment de oplossing is om vrede te krijgen en inzicht.

Bij mijzelf is de conclusie dat ik teveel hooi op mijn vork kreeg en heb genomen. Ik droeg teveel verantwoordelijkheden op mijn schouders zowel privé als op werkgebied, dat ik er aan onder door ging. Ik was op het verkeerde spoor beland door het contact met mijzelf helemaal te verliezen. De tijd was nog niet rijp voor dat wat er van mij gevraagd werd. Mijn verstand en hart waren niet in verbinding. Een burn-out was bij mij een gebroken hart en een stressmechanisme dat van slag was en tot een zenuwinzinking heeft geleidt. Maar ook mijn hersenen hadden letterlijk schade opgelopen. De schade die ik mijzelf en door andere heb aan laten richten door al dat harde werken en de emotionele balast, betekend voorlopig dat ik nog niet of niet meer kan presteren wat ik deed. Mijn energie zit nog op 70% van de 100% als het ware. Ieder mens heeft een energie voorraad. Deze energievoorraad kan je indelen in 2 potjes. 1 potje is een reserve potje met energie waar je energie uit haalt wanneer je op je laatste krachten bent; bijvoorbeeld ernstig ziek of oververmoeid. Het 2e potje is het potje met je algemene energie waar je als gezond mens op teert. Bij burn-out is zowel potje 2, maar ook het reserve potje opgebrand geraakt. Dus wanneer je hersteld en weer oplaad, gaat deze energievoorraad eerst terug in het reserve potje. Voordat dit reserve potje weer volledig gevuld is + het 2e potje met algemene energie, zijn we ver van huis. Ik merk dat ik nog steeds gauw gebruik maak van dat reserve potje. Dit merk ik aan dat ik gauw last heb van lichamelijke klachten als ik mij inspan. Het is vervelend, maar ik ben ook dankbaar voor alle wijsheid waarmee ik zelf een gelukkige leven kan creëren met meer ontspanning, maar ook andere kan helpen.

Uiteindelijk gaat het in het leven erom dat je wijsheid vergaart. Dat je steeds beter weet om te gaan met tegenslagen. Dat je steeds meer tot verdieping komt met wie jezelf bent en in wat voor wereld we leven. Dat je bewust bent van wat jou gelukkig maakt en wat niet. Hoe je hersenen en lichaam werken en hoe je deze het beste kunt inzetten en tot slot waar je talent ligt en hoe dit in te zetten om voor jezelf te kunnen zorgen en onderdeel te zijn van een groter geheel. Die wijsheid, leer je niet (alleen) door je diploma's keurig volgens het systeem te halen. Wijsheid leer je ook door vaardigheden op te doen, in het 'echte leven'. Buiten de schoolbanken. Daar waar je jouw kennis en verantwoordelijkheid kan ontdekken en toepassen.

Ik vind het bijzonder hoeveel studenten en starters in Nederland zijn, die hun bachelor of zelfs master diploma hebben gehaald, maar nog steeds niet weten wat ze willen met hun leven. Ze zijn nog steeds zoekende. Maar ze zoeken vaak buiten zichzelf om, in plaats van in zichzelf. Juist hen gun ik de verbinding tussen het verstand en het hart, zodat ze de juiste keuzes maken. Wat je ziet is dat veel net afgestudeerde een reis gaan maken. Om tot zichzelf te komen. Een mooi voorbeeld. Want je kan blijven door studeren en je hersenen blijven trainen, maar wanneer er keuze gemaakt moeten worden en het brein weet het antwoord niet. Dan weten we niet meer wat te doen. Het vertrouwen in onszelf is weg. Wie ben ik eigenlijk? Wat wil ik? Wat ben ik in hemelsnaam aan het doen? Het verbaast mij daarom niet dat 1 op de 7 mensen in Nederland op dit moment met burn-out verschijnselen kampen, want alles richt zich vooral op het verstand. Echter bewijst zich dat niet alles in het leven met het verstand opgelost kan worden of begrijpbaar. De vraag is dat juist Wat wil het hart? Wat voelt goed? Wat maakt mij gelukkig?

Ik sta nu vlakbij een punt in mijn leven waar ik alle kanten uit kan. Deze periode brengt ontzettend veel twijfel en onzekerheid met zich mee. Wat wil ik? Wat is daarvoor nodig? Wanneer is het goede moment om de stap te zetten? Dat wat mijn burn-out heeft geleerd is dat ik niet meer alleen met mijn verstand keuzes wil maken, maar ook mijn gevoel erbij wil betrekken. Want ik heb geleerd dat die combinatie mij leidt tot daar waar ik moet zijn. Mijn verstand heeft geen geduld, maar mijn gevoel zegt dat de tijd voor mijn plannen nog niet rijp is. En tot die tijd, tot het moment dat de tijd rijp is, vertrouw ik dat ik op mijn bestemming afloop. Het enige wat ik hoef te doen is mijzelf de juiste vragen te stellen. Voelt dit goed? En mijn ogen open te houden en oplettend te zijn. Is dit een kans?

Wat is wijsheid? Als het hoofd het niet meer weet, is dat door gewoon je gevoel te volgen. Eng maar een verrijking van het leven, dat meer aandacht mag krijgen in mijn visie. En daar is niets zweverigs aan.

Rots in de branding

"[...] De beste strategie bij verdwalen is: je krachten sparen en wachten tot je gevonden wordt. Kleine kinderen doen dat. Ze hebben geen besef van een andere plek waar ze naar toe zouden moeten. Ze volgen hun instinct – ze kruipen in een holle boom, waar het warm is, ze zijn zuinig op hun energie. Ook ouderen doen dat intuïtief – een zeventigjarige man overleefde een week in een gletsjerspleet door meteen zijn reep chocola te rantsoeneren en verder te dommelen en min mogelijk te bewegen tot hij gevonden werd. Je krachten sparen. Meer bereiken door minder te doen. Je energie niet verspillen aan onbezonnen acties of zijpaden die nergens heen leiden. Het is lastig, omdat je erop moet vertrouwen dat je gevonden wordt. Maar het is wel een goede strategie. [...] Rust creëren. Stress uitbannen. Jezelf uit de wind houden. Alles stil zetten zodat je rustig kunt bekijken wat er aan de hand is. Ik was een steen. Ik werd een rots in de branding. Ik raad het nu iedereen aan die grote veranderingen meemaakt, ook als je zelf vindt dat er niks aan de hand is. Doe waar het kan even een tijdje zo min mogelijk. Stop. Wacht. Neem rust. Neem de tijd om te kijken. Overzicht te krijgen. Vertrouw erop dat het wel weer goed komt, dat mensen je zullen vinden, dat je jezélf zult vinden". Geschreven door Anne Wesseling in de Happinez. Voor het volledige artikel klik hier.

Ik las dit artikel en dacht YES! Precies dit! Dit is wat ik nodig heb. Ik wil ook een steen zijn. Een rots in de branding zijn, haha. De reden dat ik burn-out ben geraakt heeft tevens te maken met het feit dat ik een hele hoge energie heb en nogal graag wil reageren op alles wat los en vast zit of praat en beweegt. Impulsief kan je het noemen of liever 'bevlogen'. Ik ben een enthousiast en bevlogen persoon. Ik ben nieuwsgierig en leergierig. Ik hou van uitdaging en vernieuwing. Maar ik ben ook snel moe. Van mijzelf eigenlijk. Ik kan als een raket gaan en daarna weer neerstorten. Mijn enthousiasme zorgt nog weleens voor de situatie dat ik mijzelf kwijt ben. Hyperactief kan je het noemen. Instrumenten als yoga, chi kung, meditatie en ademhalingsoefeningen zijn voor mij goed om tot mijzelf te komen. Mijn zenuwstelsel tot rust te brengen. Weer het overzicht in mijn gedachten en leven te krijgen: focus!

Mijn herstel van burn-out staat vrijwel in het teken van 'leren ontspannen'. Ontspannen vind ik lastig. Ik denk een fenomeen waar veel mensen last van hebben, misschien jij ook. Zeker op momenten dat zaken anders lopen dan je had gepland of als tegenslagen op je pad komen. Je grijpt dan vast aan allerlei zaken om het gevoel te krijgen dat je de controle hebt in je leven, maar bereikt echter het tegendeel. Je duikt van het één in het ander en voor je het weet loop je op een pad waar je helemaal niet zijn moet.

Hoe kom ik weer terug op het juiste pad?

Ik vind de filosofie van Anne een goed antwoord. De steen. De gedachtengang vind ik aansluiten bij de levensfilosofie van het boeddhisme en de mindfulness. Ook bij Edkart Tolle:De kracht van het Nu.

Stilstaan. Met stilstaan vooruitgaan. Zo luidde ook een blog item van mij een hele poos terug, klik hier.

Wie doet vanaf deze week mee met deze uitdaging?

Op het moment dat ik weer op mijn praatstoel zit of als ik weer in de doe-modus schiet, zet ik mijzelf op stil. Als ik uit emoties weer in oude patronen dreig te vallen, zet ik mijzelf op stil. Ik zal denken aan de metafoor van de steen. Midden in een orkaan aan gebeurtenissen, zal ik stil staan. Zal ik proberen alleen maar op mijn ademhaling te richten. Zal ik proberen mijn gedachten te observeren in plaats van hier direct naar te handelen. Zal ik in plaats van praten, proberen te zwijgen en luisteren. Zal ik in plaats van rennen, een moment stil staan. Zal ik in plaats van harder werken, een moment pauze nemen.

Dit item heeft even wat minder inhoudt en lengte dan normaal, maar ik dacht ik post het toch!;) Succes met jouw uitdagingen deze week!

 

Flash back - living down to earth

Zonder acceptatie,

zal ergernis je woedend maken.

Zonder acceptatie,

zal verdriet je deprimeren.

Zonder acceptatie,

zal onzekerheid je angstig maken.

Zonder acceptatie,

zal ontgoocheling je kwellen.

Zonder acceptatie,

kan liefde niet liefhebben.

Afgelopen weekend raakte een man met zijn fiets een tramrails en viel hard op de grond. Vlak voor mijn voeten. In een reflex hielp ik hem overeind en controleerde hem op schade. Vandaag besefte ik mij, dat ik hem controleerde op plekken waar ik ooit zelf schade had opgelopen door een val met mijn fiets. Daar begon het immers allemaal mee..

Vandaag maakte ik een back-up van mijn hardeschijf en bladerde door 'mijn afbeeldingen'. Onverwachts stuitte ik ook nog eens op een foto van mij na de val met de fiets, waarbij ik een blauw oog had en verdrietige ogen. Ik kreeg een flash back. Het was in 2015, ik had mijn depressie al zo lang onderdrukt en verborgen proberen te houden, dat ik uiteindelijk na een avondje "stappen", ladderzat op de fiets zat. Ik viel op mij hoofd, liep een blauw oog, een hersenschudding en een whiplash op. Alles wat op die avond en op dat moment gebeurde, was verkeerd. De verkeerde mensen, de verkeerde hulp, de verkeerde keuzes. De foto van mij heb ik expres bewaard om mijzelf te blijven herinneren dat het nooit meer zover mag komen. Vandaag was blijkbaar zo´n dag om te herinneren.

Flash backs

Flash backs. Ik heb ze dagelijks. Wel veel minder dan tijdens het zwaarste gedeelte van mijn burn-out. Maar nog steeds wordt ik regelmatig wakker met gedachten aan bepaalde situaties of personen uit mijn verleden, die gerelateerd zijn aan het ontstaan van de burn-out. Of als ik in gesprek met iemand ben, haal ik onderwerpen uit het verleden op, die ik volgens mij nog moet verwerken. In deze flashbacks zit vaak nog wat van wrok verscholen. Met het nieuwe jaar besloot ik dat ik het verleden achter mij moet laten. Dat ik verder moet met mijn leven. Dat het goed is nieuwe doelen te stellen. Mijn focus op de toekomst te richten in plaats van in het verleden te blijven hangen. Echter kan niets worden overhaast.

"Laat het verleden verdorren en maak je geen zorgen meer om de toekomst, wanneer je je aan niets meer vastklampt, zul je in vrede leven - Sutta Nipata". 

Maar oude patronen of herinneringen (negatief) lijken soms (nog) zo sterk in mijn systeem te zitten, dat als ik niet oplet, mij weer laat verleiden. Het kost energie. Wanneer komt het moment van loslaten? Hoe accepteer je met zowel je lichaam als je geest? Wanneer heb je iemand nou echt vergeven? Wanneer ben je nou hersteld van een burn-out?

"Genezen is energie weghalen van een gebeurtenis in het verleden - Down to Earth"

Een leeg gevoel

Dat negatieve gebeurtenissen en emoties zich kunnen opslaan in je lichaam, is voor mij geen fabel meer. Onverwerkte gebeurtenissen of emoties die we ontkennen, uiten zich vaak in lichamelijke klachten. Hetzij last van een stijve nek, pijnlijke schouders, geen eetlust door spanning op de maag, darmen die van slag zijn door stress of mensen die door hun rug gaan. Het blijft dus balanceren tussen het verwerken van en aandacht geven aan gebeurtenissen en emoties uit het verleden en het richten op de toekomst. Feitelijk dus leven in het 'nu'. Leven in harmonie waarbij hart en verstand in verbinding staan. 

Ik geef toe. Ik was het contact met mijn hart verloren. Ik had een enorme blokkade in mijn lichaam opgebouwd door jaren lang over mijn grenzen te gaan. Dit resulteerde in een Mirthe die verhard was, ontzettend streng voor zichzelf en haar omgeving was en die haar lichaam en geest extreem had verwaarloost. Ik was uit balans, boos, prikkelbaar, kritisch, wantrouwig, cynisch, oordelend. Ik voelde mij leeg en eenzaam van binnen. Ik zocht naar opvulling voor deze leegte door geluk buiten mijzelf te zoeken. Het werkte niet. Ik werd alleen maar afhankelijker. Ik was verblind door negatieve gedachten en zag de wereld niet meer in haar realiteit. Ik bleek uiteindelijk depressief. In het boeddhisme wordt dit 'mentale verblinding' genoemd. Matthieu Ricard schrijft hierover in het boek 'Gelukkig Leven' het volgende:

Het ontwikkelen van inzicht in de werkelijkheid, is een omslagpunt als we ons willen bevrijden van onze mentale verblinding en van de verstorende emoties die eruit voortkomen, want dat zijn de belangrijkste oorzaken voor ons 'niet-welzijn'. 

Ik heb ervaren dat opnieuw kunnen relativeren, de belangrijkste voorwaarden is om uit een burn-out of depressie te komen. Dit om de werkelijkheid weer te kunnen zien, zonder al die negatieve ruis in je hersenen gebaseerd op negatieve ervaringen, negatieve gedachten of een te kort aan bepaalde stoffen in de hersenen. Over het verkrijgen van inzicht in ´de werkelijkheid´, schrijft Matthieu Ricard het volgende:

[...]. Wat moeten we verstaan onder het begrip 'werkelijkheid'? Voor het boeddhisme is dat de werkelijke aard van de dingen, die niet gekleurd is door onze eigen visie op de werkelijkheid. Met dat laatste scheppen we afstand tussen onze waarnemingen en de werkelijkheid als zodanig, waardoor we in een voortdurende strijd met de wereld belanden. "We kunnen de wereld moeilijk ontcijferen en zeggen vervolgens dat deze onze bedriegt [...]". Wat wij als blijvend en onveranderlijk ervaren, is in werkelijkheid vergankelijk van aard; wat we als geluk beschouwen, is enkel een bron van lijden, zoals ons hardnekkige verlangen naar rijkdom, macht, aanzien en vermaak [...]. Kennis over de waarheid [...] wordt beschreven als ´Sukha´. Sukha staat voor blijvende volmaaktheid (geluk gevoel) die zich manifesteert als we onze mentale verblinding en conflictueuze emoties hebben overwonnen.

'Kennis' is hier niet de beschikking hebben over een heleboel informatie, maar inzicht hebben in de werkelijke aard van de verschijnselen. [...]. In ons dagelijkse beleving bestempelen we de dingen als 'prettig' of 'onprettig', en de mensen als 'goed' of 'slecht'. In het boeddhisme wordt dit aangeduid als 'onwetend'.  [...]. Onze 'onwetendheid' houdt in, dat we ons niet bewust zijn van ons vermogen tot volmaaktheid (gelukkig zijn), als armoedzaaiers die zijn vergeten dat er onder hun huis een schat begraven ligt. Door onze werkelijke aard te verwezenlijken, de vergeten rijkdom te hervinden, krijgt ons leven zijn zinvolle betekenis. Daarin ligt de mogelijkheid om innerlijk tot rust te komen en een gelijkmoedig, onbaatzuchtig mens te worden, Aldus Matthieu Ricard. 

(Misschien is het wat lastig te begrijpen bedenk ik mij, maar het gaat over dat we in onszelf geluk kunnen creëren, door inzicht te ontwikkelen in ´de werkelijkheid´ en hierdoor onze gemoedstoestand niet meer te laten bepalen door externe factoren. Deze zijn namelijk ´vergankelijk´).

Uit de put

Ik weet niet hoe het kan. Alles ontstaat geleidelijk, maar soms ervaren we de dingen in ons leven alsof het in één keer gebeurt. Op een dag stortte mijn gezondheid in. Op een dag voelde ik mij niet meer depressief. Op een dag had ik weer eetlust. Op een dag was ik over mijn liefdesverdriet heen. Op een dag...

Maar we vergeten, of in ieder geval ik, dat tussen die diepe dalen en hoge pieken in ons leven, een heel proces vooraf gaat. Om uit de put te komen heb ik bijvoorbeeld ontzettend hard gewerkt om weer een positieve mind-set te ontwikkelen, om uit die depressie te raken en vooral lichamelijk weer gezond te worden. Dat begint met accepteren. Het was een reeks van cognitieve gedragstherapie, diëtisten, fysiotherapeuten, yoga, mindfulness training, homeopathie, tai chi, zelfstudie, noem het maar op. Nog steeds ben ik hiermee bezig. Ik ben veel wijzer geworden en daarmee ook lichamelijk gezonder. Ik ben een nieuw leefstijl aan het ontwikkelen met een passende mind-set, zodat ik niet weer burn-out hoef te raken. Eentje die meer ´down to earth´ is. Eentje met meer innerlijke rust en vertrouwen. Dit is een levenslange uitdaging vermoed ik zo.

Down-to earth leven

De film Down to Earth heeft bij mij veel losgemaakt. De film was onlangs een hype in de filmhuizen in Nederland. Een film boordevol wijsheid over het belang van de natuur, de psyche van de mens en haar leefstijl. Ik ervoer de film als filosofisch en ontzettend ´waar´. De filosofie van de film sluit aan bij mijn levensfilosofie; Living Down to Earth. Althans, een levensfilosofie dat ik probeer te ontwikkelen, met behulp van mijn inzichten door burn-out. (voor informatie over de film klik hier).

Aankomende perioden schrijf ik, geïnspireerd op de filosofie ´Down to Earth´ leven en mijn lessen door burn-out, items met onderwerpen als:

•   Why Run?
•   Schaarste is wijsheid
•   De illusie vs less is more
•   Leren leven met de seizoenen
•   Alleen maar nu
•   Hart en verstand in verbinding
•   Op je bestemming aflopen
•   Zorgen maken ziek
•   Jezelf genezen
•   Je eigen waarheid zoeken en vinden
•   Wijsheid en vaardigheid ontwikkelen
•   De urban monnik
•   Tijden van vernieuwing; eeuwige vrede, een (spirituele) revolutie

Voor deze week wens ik je zelfvertrouwen toe, op dat je alles aankunt: zowel de meevallers als de tegenslagen. 

If it comes, let it.

If it goes, let it.

Patronen doorbreken

Patronen doorbreken. Dat is wel de samenvatting van mijn leven dit jaar. Het was lastig, pijnlijk, verdrietig, moeilijk en leerzaam. 2016 is het zwaarste jaar geweest wat ik mij kon voorstellen. Het is alsof ik een tweede leven heb gekregen door mijn burn-out. Een harde reset. Het voelt vreemd. Ik zie de wereld en mijn leven met andere ogen.

Al een tijdje heb ik niets geschreven, maar er zitten allerlei onderwerpen gebaseerd op mijn leerlessen door burn-out, in mijn hoofd. Hier wil ik graag in de toekomst over schrijven en met mensen over filosoferen. Ik heb namelijk weleens het gevoel dat we heel veel praten met elkaar op deze wereld, maar niet over dat waar we eigenlijk over zouden moeten praten; namelijk wat er werkelijk in ons omgaat en dit relativeren. Want wat is nou eigenlijk de waarheid?

Dit item wil ik het hebben over patronen in ons dagelijks leven. Onbewust zijn we als mens verweven in patronen en systemen die ons leven bepalen. Patronen in onze gedachten of patronen in onze leefstijl en relaties. Soms lopen we vast door het systeem waar we ons in bevinden. We voelen ons ongelukkig. Iets moet veranderen. Maar wat of waar te beginnen?

Een burn-out is een uiting van een systeem waarin je als individu zit en vastloopt. Het is een crisis, intern. Burn-out heeft dezelfde symptomen als een depressie, alleen komt daarbij kijken dat het lichaam volledig uitgeput is. Het woord 'burn-out' is maar een woord. Maar het omvat alle oorzaken die iemand ongelukkig heeft gemaakt. Zo kan een baan iemand emotioneel opbranden of een relatie die niet lekker loopt. Het kan een negatief zelfbeeld zijn, gecreëerd door opvoeding. Er zijn allerlei redenen waarom iemand opgebrand kan raken, maar vaak ligt de oorzaak aan de interactie met je omgeving. Stel: je maakt nu een mind map van alle belangrijke elementen in je leven. Denk aan: je baan, je relatie, je vrienden, je hobbies, je huishouden. En kijk dan naar welke elementen je energie geven en welke je energie kosten.

Als ik kijk naar mijn oude leven dat mij burn-out heeft gemaakt was ik omringt met mensen en omgevingen die mij alleen maar energie kostte. Natuurlijk was het ook mijn eigen gedachten die ik had over mijzelf en de omgevingen en mensen om mij heen. Ik zat vast in een negatief spiraal, een negatief patroon. Overal waar ik kwam en wat ik deed gaf mij spanning, maar ik wist niet hoe ik uit dat leven kon stappen. Ik zat zo verweven in een bepaalde leefwereld, een bepaalde leefstijl, een bepaalde mind-set. Op het eind was ik dood ziek. Ik kon niets meer. Ik was zo teleurgesteld in dat wat ik terug kreeg voor al het harde werken de afgelopen jaren. Vanaf dat moment moest ik wel de patronen waar ik mij in bevond en die mij ziek maakte, doorbreken. Hier had ik hulp bij nodig.

"[...] De grond zakt op zo'n moment onder je voeten weg, alle houvast valt weg, je staart in een leegte, inderdaad de leegte die zich achter de dingen - 'het zijnde in zijn geheel', de wereld lijkt schuil te houden en waar een grote bedreiging van uitgaat. [...]. Wat je ondergaat is dat achter het masker van je identiteit, je ik, een afgrond schuilgaat. Daar kijk je nu in [...]. De afgrond waarin je kijkt, de leegte die je ondergaat - zo besef je - ben je in diepere zin zelf. Je ervaart jezelf dat geen ik meer is, een zelf echter dat louter onbepaaldheid is. Tegelijk onderga je de onbestemdheid van de dingen buiten je, een leegte die door de oorzakelijk bepaalde verschijnselen verborgen wordt. Je werpt dus een blik achter het scherm van de jou bekende wereld van de verschijnselen. Maar wat je ziet en voelt is slechts leegte, een afwezigheid die je eens te meer drukt op het uiterlijke en wezenloze van je bestaan. Pas door erin af te dalen en er vertrouwd mee te raken, was mijn vermoeden, transformeert deze leegte in een diepte, innerlijke vrijheid." - Jan Bor uit het boek OnZen.

Een jaar geleden was ik mij volledig verloren. Ik kon op een moment niet eens meer de trap af lopen zo zwak was mijn gezondheid. Mentaal was ik zo ontzettend depressief dat ik niet meer wist wat ik met mijn leven moest. Ik was mijzelf volledig verloren in alle negatieve omstandigheden die op mijn pad kwamen en ik voelde mij in een zwart gat. Het was een moment waarop ik even helemaal los kwam van alles en iedereen in mijn leven. Ik gaf mij 'over' aan mijn situatie weet ik nog. Ik kon niet meer. Op dat moment voelde ik mij geestelijk zo vrij. Ik liet alle ballen die ik jaren lang omhoog had gehouden, en alle verwachtingen die ik aan mijzelf en omgeving stelde, los. Het kon mij even allemaal niets meer schelen. En dat was zo eng. Als het ware geef je op waar je voor leeft. Zo'n donker moment was dat, kan ik mij herrinneren. Het deed heel veel pijn, het was een ultiem moment van overgave waarin ik toe moest geven aan het feit dat daar waar ik zo hard voor gewerkt had, mislukt was. Ik kwam zo los van mij zelf te staan dat ik sindsdien mijzelf, het leven, het lichaam op een andere manier zie. Er is meer in het leven dan alleen het fysieke, het materialistische. Het boeddhisme en de Chinese filosofie kwam op mijn pad.

Waarom ik het stukje van Jan Bor heb geciteerd is omdat het precies beschrijft hoe ik mij een jaar geleden voelde. Dat moment van overgave, de depressie, de angsten die uitkomen, de leegte die je voelt in je lichaam en je gedachten. Je komt zo los te staan van je lichaam op zo'n moment, dat het net lijkt alsof je een gedeelte in je hersenen activeert die je normaal niet activeert; je onderbewuste. Je ontdekt dat je meer bent dan alleen 'Mirthe'. Het feit dat ik dat vreselijke moment van geen zin meer hebben in het leven heb ervaren en dat moment in de ogen heb gekeken en nu in mijn leven sta waar ik nu ben, geeft mij zoveel innerlijke kracht. Het geeft mij een vrij gevoel om bewust te zijn van alle dimensies waaruit ik besta. Het bewuste, fysieke, en het onderbewuste, het spirituele.

Ik weet niet of alles wat ik tot nu toe schrijf binnen komt. Misschien beangstigt het je wel wat ik schrijf. Of denk je, waar heeft ze het over? Zweverig gedoe. Misschien niet.

Terug naar het thema patronen. In het westen is het heel belangrijk dat wij als student, starter, individu onszelf kennen. Dat we weten wie we zijn, waar we voor staan, welke waarden en normen we uitdragen. We moeten eerst op zoek naar ons zelf en daarna proberen zo origineel mogelijk te leven. De Chinese filosofie zegt iets heel anders over hoe wij als mens goed kunnen leven. In de FLOW wordt het volgende over de Chinese filosofie geschreven:

"Die gaan ervan uit dat we geen echt zelf hebben, maar dat we een beetje rommelige wezens zijn, dat we bestaan uit allerlei verschillende emoties en neigingen die elkaar regelmatig tegenspreken. Volgens hen proberen we te communiceren met anderen die net zo chaotisch zijn als wij en daardoor ontwikkelen we na een tijdje patronen die zich gaan herhalen. Als we dan naar binnen gaan kijken, vinden we volgens de Chinese filosofie niet ons 'ware zelf, maar vooral patronen waarin we in de loop der tijd vervallen zijn. En waardoor we bijvoorbeeld zeggen 'Ik ben nu eenmaal iemand die snel kwaad wordt om kleine dingen'. Maar dat is niet hoe je bent, het zijn maar patronen."

Ik werd mij pas bewust van alle 'patronen' in mijn leven en in mijn brein tijdens de cognitieve gedragstherapie. Ik kwam er alleen niet meer uit. Mijn brein zat verstrikt en kon niet meer relativeren. We hebben alle gedachten die ik had (negatief) in kaart gebracht, onderzocht waar de gedachten op gebaseerd was, gekeken of mijn gedachten waarheid waren of puur in mijn hoofd zaten, en of ik iets kon veranderen. Ik denk dat je pas patronen kan veranderen als je bewust bent van het patroon en wat de oorzaak is voor het ontstaan of in stand houden van een patroon.

Na heel veel zelf onderzoek weet ik ondertussen mijn patronen. Patronen in gedrag, dus hoe ik op situaties reageer. Patronen in leefstijl, dus hoe ik mijzelf verzorg, Patronen in eten, dus hoe ik eet tijdens situaties, Patronen in mijn denkmechanisme, vooral tijdens tegenslagen.

Ik heb alle nare ervaringen besproken en in kaart gebracht zodat ik het een plek kon geven. Ik heb na veel verdriet mijn relatie met mijn ex volledig losgelaten. Ik heb de relatie met mijn familie onder de loep genomen en ga een familieopstelling doen om nog meer bewust te worden van alle onbewuste patronen binnen het gezin. Ik heb geleerd om bewust te worden van mijn destructieve gedrag bij tegenslagen en te kiezen voor positief gedrag. Dus in plaats van drinken, roken, niet eten, te lang werken etcetera, mij te richten op yoga, thee, mindfulness, de ik-gedachten, etcetera. Uiteindelijk gaat het streven naar geluk vooral om aandacht verleggen en de wijsheid hebben om te kunnen relativeren. Verder heb ik afstand gedaan van het studenten verenigingsleven en alle mensen die hierbij hoorde. Net als dat ik bepaalde vriendschappen bewust verbroken heb en ontslag heb genomen bij bijbaantjes. Bij mij was het doorbreken van patronen vrij rigoureus nodig door letterlijk contact te verbreken met omgevingen en personen. Daarna volgende het emotioneel loskomen hiervan. Het feit dat iets of iemand fysiek uit je leven is, betekend niet dat dit emotioneel ook zo is.

Welzijnsplan
Voor nu een paar vragen voor jou om bewust te worden van patronen waar je in valt, wanneer je te maken hebt met een tegenslag:

Wat kan ik dagelijks doen om goed voor mijzelf te zorgen?
Bijvoorbeeld: op vaste tijden opstaan en slapen, 3 maaltijden per dag, dagboek schrijven, bewegen, niet langer dan 2 uur achter de computer, mindfulness oefeningen doen, met vrienden praten etcetera.

Wat als het minder gaat met mij? Wat zijn mijn waarschuwingssignalen?
Bijvoorbeeld: piekeren, slaapproblemen, darmklachten, concentratieproblemen, geen eetlust, kort lontje, stijve nek en schouders, lusteloosheid, alcohol gebruik, series kijken etcetera.

Wat kan mij helpen als het niet goed met mij gaat?
Bijvoorbeeld: Yoga, massage, mediteren, muziek luisteren, stressmanagement, coaching etcetera.

Wie kan mij ondersteunen als het niet goed met mij gaat?
Bijvoorbeeld: ouders, vriend(in), collega, baas, docent, stagebegeleider etcetera.

Geef antwoord op de vragen en maak je eigen Welzijnsplan.

Tot slot
Het grootste inzicht dat ik heb gekregen van mijn burn-out is het belang om vriendelijk te zijn voor jezelf, vooral als alles niet gaat zoals je had gepland en als je omgeving je niet geeft waar je behoefte aan hebt. Het feit dat iemand het zo ver weet te schoppen tot een burn-out, betekend eigenlijk dat diegene zichzelf volledig weggecijferd heeft en telkens over grenzen is gegaan om de omgeving het naar de zin te maken. Het woord 'zelfcompassie' en bewust zijn, is dan ook wel de oplossing om niet meer burn-out te raken is mijn ervaring. Mijn hersenen zijn absoluut nog steeds hetzelfde, als in dat ze ontzettend snel denken. En ook mijn energie beheersen is een uitdaging. Maar daarom werkt de filosofie van mindfulness voor mij. Zoals de grondlegger van de mindfulness Jon Kabat-Zinn zegt: 'Mindfulness is jezelf geven wat je verwacht van anderen te krijgen'. Dat principe zou betekenen dat we kunnen stoppen met het eeuwige verlangen naar de erkenning van de ander, die je zo vaak niet krijgt (FLOW magazine).

Wat er ook gebeurd, kies voor dat wat goed en heilzaam is.  Maak de sprong naar daar, dat wat je gelukkig maakt, door negatieve patronen te doorbreken. Want je verdient het om gelukkig te zijn, maar dat vraagt om hard werken aan een dankbare mind-set en acceptatie.

De onbewuste relatie tussen familie en burn-out

Dat familie de kern van ons bestaan is, daar had ik nooit zo bij stilgestaan. Totdat ik burn-out raakte. Ik werd gedurende mijn therapie steeds bewuster van mijn positie binnen het gezin waarin ik ben opgegroeid. De impact van mijn familie en mijn rol binnen de familie bleek van grote invloed op de oorzaak van mijn burn-out. Dat was het laatste wat ik had verwacht. Vandaar een blog item over familie omdat onze positie binnen het gezin bepalend is voor hoe je in het leven staat.

Emotionele erfenis

Ik vind het spannend om over dit onderwerp te schrijven. Familie betekend heel veel voor mij, ik heb lieve ouders en een cool zusje, ik ben trots op ze, maar tegelijkertijd is het een bron van emotionele spanning in mijn dagelijks leven. Ik kom uit een hecht gezin. Een gezin met veel ambities, perfectionisme, veel energie, veel ondernemerschap, altijd gericht op de toekomst en niet op het verleden en dus weinig reflectie en bezinning. Als het goed gaat; gaat het heel goed, als het leven even tegen zit; slaat de verkramping in de familie toe. Omgaan met tegenslag is iets ingewikkelds bij ons thuis. Daar was voorheen geen ruimte voor. Nu gaat dit steeds een beetje beter.

Mijn burn-out was een groot voorbeeld van een zware tegenslag in de familie en de wijze waarop er mee omgegaan werd, was over het algemeen zeer destructief. Dit maakte het extra zwaar. Nu begrijp ik hoe moeilijk het voor hen is geweest om mij ziek te zien en machteloos te zijn. Omgaan met iemand die depressief is, kost vaak veel energie. Maar het kost nog meer energie als je het probeert te ontkennen. Voor mij was dit de aanleiding om te onderzoeken waarom dit zo is en hoe ik deze spanning er vanaf kan halen. Ik was door mijn burn-out crisis geleidelijk in een ander mens veranderd en dat zorgde voor een hele andere dynamiek binnen het gezin. Iets wat mij aan de ene kant fascineert maar ook regelmatig pijn heeft gedaan.

Laatst las ik een artikel over emotionele erfenis waarin familietherapeut Sandra Konrad werd geïnterviewd. Ze schreef over de wijze waarop onze jeugd, ons volwassen leven beïnvloed. Dit heeft te maken met hoe onze ouders ons verwelkomen in de wereld, hoe ze ons groot brengen, hoe ze ons onderwijzen en hoe ze ons aanmoedigen. Deze factoren vormen wie we zijn. Wat hierbij vooral volgens haar van invloed is op ons leven, is de manier waarop onze ouders zelf omgaan met hun emoties en conflicten en hoe zij zich verhouden tot de wereld om hen heen.

"Soms blijven emoties heel lang opgekropt of verstopt, om weer op te duiken in de generatie erna"

Deze uitspraak van haar bleef bij mij hangen. Ik was mij al bewust van het feit dat ik jarenlang bepaalde spanningen en emoties bij mij droeg die niet per se van mij waren. Maar van mijn ouders of zelfs mijn oma's. De scheiding van mijn opa en oma heeft er bijvoorbeeld voor gezorgd dat de band tussen mijn moeder en haar broers en zussen afstandelijk is en hierdoor ben ik niet met mijn nichtjes en neefjes opgegroeid. Dit gaf mij altijd het gevoel dat ik niet echt familie had. Het voelde als een leegte. Ik wist niets van mijn 'roots'. Terwijl de oorsprong van dit fenomeen generaties terug gaat, namelijk de relatie tussen mijn opa en oma. Onbedoeld heb ik deze frustraties, verdriet etcetera mee geërfd. Super fijn..!

Bij het analyseren van de oorzaken van mijn burn-out heb ik veel zelfonderzoek verricht. Karakter scheen ook een grote rol te spelen. Sandra Konrad schreef over karakter het volgende:

"Je karakter is een mix van genen, persoonlijke eigenschappen en de (vaak onbewuste) emotionele erfenis uit je jeugd. Denk aan waarden en ongeschreven familiewetten die je ouders je meegaven. Dat je niet afhankelijk mag zijn bijvoorbeeld of dat je voorzichtig moet leven".

Veel vrienden en vriendinnen van mij geven aan dat ze bewuster worden van deze 'ongeschreven familiewetten' en dat ze deze loslaten en hun eigen waarden gaan volgen. Ik merk zelf dat ik het moeilijk vind deze emotionele erfenis helemaal los te laten, maar door er bewust van te zijn kan ik wel beter kiezen of ik bepaalde gedachten en emoties wel of niet koester of waardevol vind. Het belemmerd mij namelijk bij mijn eigen ontwikkeling wanneer ik blijf vasthouden.

Ik begin steeds meer door te krijgen dat je moet kiezen voor de waarden die passen bij hoe jij als persoon bent. Daarnaast bedoelen onze ouders het allemaal goed en is het vaak onbewust. Dit zorgt bij mij voor een gevoel van vergeving en acceptatie. Daar ben ik blij om want de relatie met mijn familie gaf en geeft mij nog steeds af en toe emotionele stress. De bewustwording van dat we allemaal onze (groot)ouders (onbewust) meenemen in onze gedachten, overtuigingen, onze angsten en onze kracht, vind ik echt een eyeopener.

Onbewuste patronen

Tijdens burn-out ben je wat hoog gevoeliger voor zowel prikkels als onbewuste patronen zoals omgangsvormen in het gezin of stemmingen van anderen. Toen ik een paar maanden geleden extreem bewust werd van de onbewuste omgang- en denkpatronen in mijn familie, viel dit rauw op mijn dak. Ik was bewust van het onbewuste systeem waarin mijn ouders samen een partij waren, mijn moeder en zusje samen een partij en dan had je nog Mirthe. Ik voelde mij het zwarte schaap in de familie. En feitelijk als het leven dus even tegenzit en de verkramping in de familie slaat toe ben ik altijd het 'zwarte schaap', het doelwit. Ik weet niet hoe dit ooit zo gegroeid is maar het is niet helemaal faire en zeker bepalend voor hoe ik in het leven sta en over mijzelf denk of dacht. Ik sta altijd op de zelfverdedigingsmode wanneer het moment aanbreekt. Een vechtertje tegen de massa. Het gekke is dat ik uit een heel fijn gezin kom en toch kan zelfs daar onbewust iets wringen. Het klinkt heel verdrietig zo en zo voelde het ook voor mij. Maar het feit dat het onbewust is, gaf mij wel de uitdaging om het onbewuste, bewust te maken. Een familieopstelling is een goede manier waarop dat werk.

Vader en dochter relatie

Als laatste vond ik het een eyeopener hoeveel impact de relatie tussen vader en dochter heeft op hoe een vrouw zichzelf ziet en met andere een relatie aangaat. Zo merkte ik dat ik bepaalde bevestiging die ik onbewust niet kreeg van mijn vader, opzocht in mijn vorige relatie. Een relatie waarin je verwacht dat de ander jouw 'leegte' of pijn oplost, dat werkt op den duur niet kan ik nu wel zeggen. Die leegte moet je opvullen met compassie voor jezelf. Tevredenheid, acceptatie, zelfvertrouwen. Toch als je een vader hebt die niet gauw bevestiging geeft of je niet duidelijk uitgesproken weet aan te moedigen, blijkt dit zich vaak onbewust op andere fronten te uiten in zoeken naar die bevestiging. 

Moe van het zoeken naar bevestiging

De leegte die ik voelde in de relatie met mijn familie heb ik opgevuld door op andere manieren op zoek te gaan naar bevestiging dat ik 'goed genoeg ben'.  Maar ik ben er achter gekomen dat hoe erg je best je ook doet om bevestiging te krijgen van 'de persoon' hetzij je ouders, baas of docent, je krijgt het niet altijd. Vaak is diegene er niet eens van bewust dat hij of zij die impact heeft op jou. Ik was bijvoorbeeld zelf ook niet bewust dat ik ergens diep van binnen opzoek was naar bevestiging en erkenning. Dat ik gezien wilde worden; door met name mijn familie. Maar ik had het gevoel deze bevestiging en erkenning niet te krijgen ondanks al mijn harde werk. Uiteindelijk heeft dit mij dus uitgeput. Veel overtuigingen zitten tussen onze oren.. Uiteindelijk is het daarom niet erg om hard te werken, als de intentie en motivatie maar 'gezond' is. En dat is bijvoorbeeld omdat je ergens passie voor hebt of energie van krijgt.

Omring je met mensen die je waarderen

In de Flow las ik; "Er zijn duizenden redenen om ruzie te maken, maar met stip op één staat: je niet gewaardeerd voelen' - Louise dancet

Een reden waarom ik burn-out ben geraakt is grotendeels vanwege de mensen waar ik mij mee omringde en waar ik niet het gevoel had gewaardeerd te worden. Bij burn-out gaat het vaak over de interactie met je omgeving, welke dus negatief blijkt te zijn. Dit resulteerde tot veel conflicten en zorgde voor veel negatieve energie. Daarom is het zo belangrijk bewust te zijn van wie je in je leven toelaat. Liever alleen dan omgeven met vrienden en familieleden die je omlaag halen, is wat ik heb geleerd. Wat betreft familie; uiteindelijk is de 'pijn' die je uit elkaar drijft, ook weer de 'pijn' die je uniek maakt en verbind. Iedere familie heeft wel zijn eigen verhaal en eigenschappen, right?;) Niemand is perfect.

Er is een uitspraak in het boek "Stop burn-out" van Luk Dewulf: "Als bevlogenheid het gevolg is van de leegte in je privésituatie, pas dan maar op!"

Een niet al te vrolijke opmerking om dit item mee af te sluiten, maar wel één die kenmerkend is voor mijn bevlogenheid van de afgelopen paar jaar. Uiteindelijk komt dat wat je wegdrukt of niet onder ogen wil komen telkens terug op je pad: een leeg gevoel of negatieve emotie of gedachten die je zelf moet aangaan en oplossen. Onze innerlijke criticus die zegt wat we niet mogen en wat we van onszelf moeten. Maar de vraag is in hoeverre deze overtuigingen waar zijn?

Toen ik mijn innerlijke criticus een tijd geleden voor mijzelf in kaart had gebracht, was het enige wat ik kon denken: dat is de stem van mijn ouders en dat van mijn oude docent, die is van mijn oma en die van een goede vriendin. Allemaal waarden en normen die ik mijzelf oplegde, maar feitelijk waren het niet mijn waarden. Het waren uitspraken die ik zo vaak te horen kreeg dat ik het eigen heb gemaakt. Maar wanneer die gedachten mij niet gelukkig maken, kan ik tegenwoordig steeds beter kiezen of ik mij er wel of niet door mee laat slepen. Dankzij de mindfulness training die ik volg, begint een nieuwe wereld voor mij te openen: een leven waarin ik vriendelijk mag zijn tegen mijzelf. Want burn-out is vaak het gevolg van het niet vriendelijk zijn voor jezelf. Hierover volgend item meer.

Bedankt voor het lezen en ik wens dat je deze week jezelf meer vriendelijkheid, liefde, vriendschap, succes en geluk gunt!:) Ik ga het ook weer proberen.. ;)