De missie van mijn blog

Wanneer je "onaangename" dan wel "negatieve" ervaringen niet wilt, als je er weerstand aan biedt, dan is dat eigenlijk wat je aandacht geeft: weerstand. En dan is dat ook wat groeit, de weerstand. Als je ze onder ogen ziet, ze laat zijn, ze ervaart, ze voelt, dan is dat wat je aandacht geeft: acceptatie en zachtheid. Dit is iets anders dan te verdrinken in negativiteit, in de emotie, in de spanning......

Laatst drukte ik semi per ongeluk op een knopje waardoor de lay-out van mijn blog compleet veranderden. Het is tijdelijk saai wit;) Natuurlijk dacht ik: dit is een teken, haha. Waar wil ik met dit blog heen? Er moet iets veranderen. De laatste weken dacht ik er sterk aan om te stoppen; Lezers aantallen liepen af, het feit dat ik niet op vaste momenten blog, maar vooral het feit dat ik uit mijn ziekte periode ben van mijn burn-out en langzaam aan het experimenteren ben om mijn leven opnieuw vorm te geven, nu mijn energie langzaam terug begint te komen. Het ergste is geweest. Ik kan niet uitleggen hoe blij ik daarom ben. Het is een gevoel. Ik ben daarom op sommige momenten extra blij. Dat had ik niet verwacht. Je zou bijna denken dat ik nooit zo ziek ben geweest. Iedereen die (zwaar) depressief, ziek of burn-out is geweest of dit heeft ervaren bij zich zelf of in de omgeving, kan denk ik bevestigen hoe dankbaar je bent als je niet meer die donkere wolk constant boven je hoofd voelt en de energie in je lichaam niet meer constant wordt leeggezogen door een stem in je hoofd die je volledig de grond in praat waardoor het leven eigenlijk niet meer zo hoeft.

Oorsprong

De oorsprong voor het opstarten van dit blog had te maken met dat ik mij ontzettend eenzaam voelde in december 2015 doordat ik doodziek op bed lag en geen kant op kon. Ik zocht verbinding, contact.

Niemand had door hoe slecht het met mij ging omdat ik dat altijd zo goed wist te verbergen, maar terwijl ik ziek op bed lag en niets van mij kon laten horen, hoorde ik niets van mijn omgeving. Ik voelde mij totaal vergeten. Dat was een harde realiteit die ik helaas onder ogen moest komen, maar achteraf ook het bewijs dat ik niet op de juiste plek was en mij niet met de juiste mensen omringde. Maar waarom dan een blog? Waarom kon ik mijn burn-out trauma niet gewoon verwerken met mijn dagboek? Waarom moest mijn omgeving en de hele wereld weten dat ik burn-out was/ben?

Taboe

Ik heb daar veel over nagedacht. En de oorspronkelijke reden was mijn woede over het taboe rondom mijn depressie en burn-out in mijn omgeving. En misschien creeerde ik het taboe wel zelf. Wist en durfde ik er niet over te communiceren. Ik wilde het taboe doorbreken met mijn blog. Achteraf kan ik zeggen dat het blog vooral een spiegel voor mijzelf was, waarin ik mijn weg naar acceptatie vond en dat ik gezien wilde worden zonder mijn masker op. Het bloggen was om die reden voor mij een openbaring. Een middel om de 'nieuwe' Mirthe te profileren.

Ontwetendheid en bewustwording

Daarnaast begon ik met bloggen omdat ik er van baalde wat mij was overkomen en dat ik niemand anders dat gunde. Om die reden wilde ik mensen bewust maken en kennis bieden over burn-out. Want als je weet wat de oorzaak is van je 'probleem' kan je er wat aan doen. Ik had voorafgaand aan dat ik de diagnose burn-out kreeg, zo vaak bij de dokter, studentpsycholoog, in mijn relatie en mijn familie signalen afgegeven dat ik mij niet goed voelde, maar niemand kon mij vertellen wat 'het beestje' in mij nou werkelijk was.

Handvat

Toen ik de diagnose burn-out kreeg wist ik nog niet wat het was want ik had er nog nooit van gehoord, maar ik ben toen wel onderzoek naar deze term gaan doen en dat was het begin van bewustwoording wat er aan de hand was. Dat gaf mij een handvat om aan mijn omgeving duidelijk te maken waarom ik zo deed en mij zo voelde en hoe ze er mee om konden gaan. Ik wou dat ik dat veel eerder had geweten. Dat ik een blog had ontdekt die vertelde over de gevolgen van stress, add symptomen, hooggevoeligheid, depressie en de psychologie. Noem maar op.

Positieve resultaten

Het bloggen heeft mij veel opgeleverd bedacht ik mij laatst. Ik heb een therapeut gevonden, ik heb waardevolle vriendschappen opgebouwd, ik heb andere jongeren kunnen helpen en zij mij, ik heb veel geleerd over mijn burn-out. Immers als je, je ervaring, je emoties en je gedachten opschrijft kan je er afstand van doen en vanaf een afstand naar kijken.  Ik heb boeiende gesprekken aangewakkerd en veel geleerd over het concept ' bloggen'  op zich zelf. Ik doe alles verkeerd volgens de voorwaarden voor een goed blog, haha. Maar dat maakt mij niet uit. Ik schrijf voor mijn plezier en om meer openheid te creeeren over onderwerpen in mijn leven die ik liever niet laat zien aan de buitenwereld.

State of mind

Dus.. ik heb besloten door te gaan met bloggen en ik denk na over een ander 'jasje' en andere invalshoek. Maar dat merken jullie vanzelf als het moment daar is. Het feit dat ik na een jaar ziek te zijn geweest en niet met het 'normale'  leven meer mee kon doen, en nu dat langzamerhand steeds meer wel kan, betekend niet dat ik volledig hersteld ben. Mijn burn-out is pas het begin van een leven waar ik nooit aan gedacht had. Het is een state of mind. En ik heb nog steeds last van gedachten, situaties, emoties, en lichamelijke klachten die mij burn-out hebben gemaakt, alleen ben ik nu bewust van waar dit vandaan komt, wat de oorzaak is, wat ik er aan kan doen en hierdoor kan ik kiezen om mijn gezondheid en geluk er weer door te laten beinvloeden of door het te laten zijn en er niet op in te gaan.

Het leven als een experiment

Dit blijft een continue uitdaging want vaak val ik weer in oude patronen en denk ik 'ships'. Dat ik dit al opmerk is al een hele stap;) Het feit dat ik op zich uit mijn depressie ben, dat mijn lichaam weer energie heeft en dat ik weer kan lachen, heeft alles te maken met dat ik de inrichting van mijn leven bijna compleet veranderd heb. Dat ik alle vervelende gebeurtenissen in mijn leven en bijkomende emoties heb verwerkt, doorleefd en herbeleefd en nog steeds aan het verwerken ben. Het was namelijk wel veel pech die tegelijkertijd samen kwam. Pijn slijt met de jaren zeggen ze;) Niet alleen tijd helpt negatieve gevoelens en ervaringen verwerken, maar ook het openstaan voor deze emoties en er bewust mee aan de slag gaan; mindfulness. Dat blijft een uitdaging om vol te houden. Om niet terug te vallen in oude patronen, oude negatieve relaties, ongezonde leefstijlen etcetera.

Ik zie het leven nu als een experiment. En hierover wil ik blijven bloggen. Van gedreven leven naar bewust leven. Of bewust leven als basis om gedreven te kunnen leven. Dat is denk ik de oplossing om deze burn-out epidemie tegen te gaan. Maar goed, je gaat het pas zien als je het door hebt. En daarvoor moet je misschien eerst ontsporen om vervolgens het juiste pad te bewandelen. Ieder zijn eigen leerpad. Laten we open zijn over de weerstand die we ervaren op dit leerpad, door het te bespreken en te experimenteren om lichter te kunnen leven en burn-out voor te zijn. Daar draag ik graag aan bij. Vooral voor diegene die zo sterk zijn en zich sterk houden ondanks alle tegenslagen, zorgen, uitdagingen en confrontaties.

"What you resist, persist. What you look at, disappears."