Dancing in the rain

Terwijl ik dit schrijf zegt een stemmetje in mij continu `je moet eigenlijk nu aan je scriptie schrijven´. Maar ik ben moe. Moe van bepaalde zaken en relaties in mijn leven die mij telkens weer uitputten. Het leidt mij af om geconcentreerd te werken aan studie. Dus ik schrijf. Om mijn gedachten te verzetten naar een nieuwe mind-set. Hopelijk een positieve. Schrijven stimuleert mijn doorzettingsvermogen om situaties te veranderen en te relativeren.

Ik ben heel veel boos en verdrietig geweest de laatste dagen om de situatie in mijn leven. Ik probeer mijn leven te veranderen maar het voelt alsof ik door bepaalde zaken steeds wordt tegengehouden. Het geeft mij het gevoel dat ik niet verder kom. Machteloosheid.

Scriptie en burn-out
Één oorzaak die mijn burn-out herstel belemmert is het afronden van mijn studie. Na een half jaar niet in staat te kunnen zijn om te werken in welke vorm dan ook, heb ik het afronden van mijn scriptie herstart. Iets wat op zichzelf al een hele bevalling is, zelfs voor de gezonde mens. En sinds mijn herstart ben ik in continue strijd met mijzelf. Ik ben niet zo goed in loslaten, de controle overlaten aan 'het lot'. Maar wat de burn-out mij het meeste leert is het loslaten en gebeurtenissen die zich voordoen proberen te accepteren. Je kunt niet meer dan je best doen of zaken overhaasten die meer tijd vragen. Jaren lang lukte het mij om al mijn ideeën zelf vorm te geven en te laten slagen. Het was echt succes op succes. Maar blijkbaar valt vroeg of laat de bal weer naar beneden. Jammer dat ik de deadline van juni misschien ook niet haal. Zoals mijn begeleider zegt; deal with it. # totaal niet gefrustreerd hier;)

Financiële zorgen
Het enige voordeel aan het feit dat ik een burn-out kreeg in de fase van mijn scriptie afronden, is dat ik geld kan lenen bij DUO. Ik ben opgevoed met dat je zelf moet werken als je iets wil, en geld lenen was eigenlijk 'taboe'. Dus ik had naast mijn zeer slecht betaalde fulltime stages en semi-vrijwillige bestuursfuncties altijd bijbaantjes, ook al viel ik erbij neer. Zolang ik het maar zelf verdiend had.
Toen ik midden december opeens een tweede inzinking kreeg en ik amper kon lopen, was geld lenen voor mij een belangrijke actie om mijn gemoedstoestand te sussen.
Het laatste wat helpt om te herstellen van een burn-out is zorgen over financiën. Stel ik was nu afgestudeerd en starter geweest, dan had ik of in de ziekte-wet of in een uitkering gezeten. Een studielening klinkt minder erg en legt geen extra druk op de situatie. Maar goed, nog maar een paar maandjes of ook dat valt weg en zal ik toch echt weer een baan(tje) moeten gaan zoeken. Een gedachten die mij op dit moment erg onzeker maakt, maar wie weet hoe ik straks in het leven sta. De tijd is een ware heler en verder helpt leven in het 'nu'. ;)

De basis
Een tweede voorbeeld dat af en toe veel energie kost is dat ik thuis woon. Het is prettig en zorgt voor veel rust op bepaalde gebieden waar ik ontzettend dankbaar voor ben, maar het vraagt wel om rekening houden met elkaar en de rol die ik eerst thuis als energieke aanpakker vervulde, is nu veranderd. Dit vraagt ook veel ruimte en energie van de familie. Wat automatisch weer tot schuldgevoelens leidt dat je als familielid niet goed functioneert.
Veel mensen vragen wanneer ik op mijzelf ga wonen. En het zou ook heel prettig zijn om even geen rekening te hoeven houden met iets of iemand of zij met mij, behalve met je eigen herstel. Echter het ideaal plaatje van jong en fris, net afgestudeerd, vol in het leven, eigen huisje, eigen 'goed betaalde' baan, een romantische relatie, avontuurlijke hobby's en een rijk sociaal leven etcetera geeft mij niet bepaald moed, eerder op dit moment hartkloppingen en een tweede depressie om aan die hoge verwachting van mijzelf te voldoen. Je moet er maar de energie voor hebben;) Die heb ik nog niet.
Het geeft mij eerder een beangstigend gevoel. Want het is alles wat ik afgelopen jaar in één klap kwijt raakte door mijn burn-out en bijkomende depressie.

Omgaan met je eigen karakter
Maar goed, wat ik vooral heb geleerd en geaccepteerd van alles tot nu toe is geduldig zijn en niets forceren tot het juiste moment daar is. Wat niet kan, kan niet. Realistisch blijven. Het juiste moment is als het goed voelt. Daarnaast geeft het gevoel alles (vooral de controle) al een keer kwijt te zijn geraakt en het feit dat ik nog steeds leef, ergens een beetje innerlijke rust.

Maar ik, als voorheen en nu nog ergens steeds ongeduldige, opvliegende, eigenwijze, temperament volle, perfectionistische, doelgerichte, feministische, hardwerkende, ondernemende, ambitieuze, van sterrenbeeld ram zijnde lady, vind deze leerles totaaaal niet lastig natuurlijk. I know, haha.

Ik las dat persoonlijkheden die met name in aanraking komen met burn-out de volgende (karakter) eigenschappen beheren:

Ik zag dit plaatje en herkende 'natuurlijk' alles erin.
Uiteindelijk komt het ondanks dat ik cliché, mijn haar heb geknipt, mijn garderobe heb vervangen, mijn dieet heb aangepast, een gezondere leefstijl, mijn zolderruimte heb opgeknapt, nieuwe hobby's heb gezocht, nieuwe vrienden heb gemaakt, vijf dagboeken heb vol geschreven met o.a. mijn liefdesverdriet, in therapie ben gegaan en boeken heb gelezen wisselend van 'nooit meer te druk', 'don't give a fuck', 'bijnieruitputting, het stresssyndroom van de 21e eeuw, half boeddhist ben geworden en iedere maandag avond op panfluit muziek qi gong aan het doen ben, komt het er toch op neer dat ik moet werken aan vriendelijker omgaan met mijn karakter. Mijn gedachtenpatroon. Mijn innerlijke criticus. How to deal with myself. Totaal niet confronterend.

Innerlijke criticus
Als laatste voor nu. Wat mij vooral dwars zit is die kritische stem in mijn hoofd die mij de hele dag commandeert met wat ik moet en wat ik niet mag of kan.
Ik heb gemerkt dat dit kritische stemmetje altijd zal blijven. Het enige wat ik kan doen is er anders mee omgaan. Je moet voor jezelf maar eens nagaan wat jou innerlijke criticus is. Vaak door opvoeding, leerlessen of educatie gevormd. Je karakter bepaald hoe je kritiek oppikt.
Ik heb laatst mijn innerlijke criticus in kaart gebracht. Een behoorlijk waslijst. Dat stemmetje heeft ervoor gezorgd dat ik in burn-out ben beland. Wat ben ik toch streng voor mijzelf en dus ook voor de mensen die dichtbij mij staan.

compassie en overgave 
Voor wie 'de devil wears prada' kent begrijpt wat het resultaat kan zijn van een stevige innerlijke criticus. Niemand wordt er volgens mij uiteindelijk echt gelukkig van.

Laatst verscheen bij mij op de mat het tijdschrijft, jawel, "the Happinez" met het hoofdthema; Overgave. Tja, alsof het zo moest zijn. Daarin stond een stuk over 'Compassie is een state of mind' door Thupten Jinpa, iemand die al jaren met de Dalai Lama meeloopt. Een zin die ik citeer en mij aansprak op dit moment in mijn leven was:

'Overgave betekent dat je in staat bent te accepteren dat er iets vervelends is gebeurd en je vervolgens sterk maakt om je niet door de situatie te laten bepalen'. 

Een burn-out is een energie stoornis, maar daarnaast ook een shock en een trauma. Ik lees veel bemoedigende woorden over dat tegenslag je sterker maakt. Maar dat zeg je pas achteraf als je eenmaal weer veerkrachtig en sterk bent. Want tot die tijd voelt het allemaal af en toe als vervelend, niet nodig, pijnlijk.

Misschien is een burn-out life changing omdat je, jezelf, je karakter, je gedachten, waarden en normen, je gedrag en dergelijke actief onderzoekt en aanpast. Hierdoor veranderd de kijk op de wereld, je relaties, je zelfbeeld. Maar zo'n grondige verandering gaat niet van de één op de andere dag en ook niet in je eentje. Één van de oplossingen om los te komen van die kritische 'ik', is compassie naar mijn gevoel en bewust zijn. Het is begrijpen, durven loslaten en te vertrouwen.

Thunpten Jinpa schrijft in zijn boek dat we allemaal als mens compassie bezitten, maar dat factoren als angst, stress en vooroordelen het tegenhouden. Hij zegt "Compassie is een state of mind die je kunt trainen en je een gelukkiger mens maakt". En daarvoor hoef je niet eens in het klooster en mag je zelfs af en toe boos zijn. Geef mij maar zo'n compassie training;) Wordt vervolgd..