New me please? Here, shaken AND stirred

"We worden tegengehouden door het verlangen naar continuïteit, naar herhaling. Bovendien is het een illusie dat we ons verleden kunnen uitwissen. We kijken immers naar de wereld door de bril van onze ervaringen".

- Filosoof Marli Huijer in haar boek 'Opnieuw beginnen'.

Een tijdje terug besloot ik te stoppen met mijn inzichten te delen. Hoe dichter ik tot de oorzaken van mijn burn-out kom en hoe meer ik over mijzelf te weten kom, hoe minder ik de behoefte heb het te delen. Het is een stukje zelfbescherming en het blijft een grote stap mij kwetsbaar op te stellen. Ik vroeg nooit om hulp, loste altijd mijn eigen zaken op omdat ik dat ook kon, wilde nooit iemand lastig vallen met mijn persoonlijke verhaal want dat vond ik gezeur en een teken van zwakte en om daar nu wel wat meer open, wat meer menselijk in te zijn, vind ik spannend. Maar het gaat de goede kant uit!;)

Spreuken
Om mijzelf aan te moedigen deze geslotenheid te doorbreken, want ook ik schijn een mens te zijn met gevoel en emoties en het recht om gezien en gehoord te worden, omring ik mij met van die fijne filosofische spreuken. Vooral de filosoof en dichter Rumi is fijn;) Op de achtergrond van mijn mobiel heb ik bijvoorbeeld nu staan:
"I just wanna go on more adventures. Be around good energy. Connected with people. Learn new things. Grow".
Yes! Toppertje toch? haha. Ik lach af en toe om mijzelf.

Wake-up call
Het is wat. Burn-out zijn. Het begrip 'burn-out' begint voor mij langzaam aan betekenis te krijgen. Het was voor mij eerst een abstract begrip, irritant zelfs, ik werd al moe van het woord, wilde mij er niet mee identificeren. Iedereen kent het woord wel, maar het echt beseffen wat het inhoud begrijpt weinig mens, is mijn ervaring. Het is ook als het ware een onzichtbare ziekte. Maar sinds ik drie maanden geleden eindelijk officieel de diagnose kreeg, staat voor mij het begrip 'burn-out' voor "een tweede kans". Een wake-up call uit de grond van je bestaan, het zij je lichaam en je geest, het zij het universum. Dit houd in dat je jezelf en je omgeving grondig onder de loep moet gaan leggen en keuzes moet gaan maken. Het voelt soms alsof ik door een aardbeving geteisterd ben en om te overleven moet ik een hele nieuwe aanpak creëeren. Vandaar de titel met: shaken AND stirred.

Depersonalisatie of zelfvervreemding

Het is nu precies een jaar geleden dat ik voor het eerst "instortte", maar het negeerde en geheim hield. Met instorten bedoel ik het eerste protest van mijn lichaam en geest tegen de hoge eisen die ik aan mijzelf stelde.

Niets is meer beangstigend dan de controle verliezen over je eigen lichaam en geest. De impact op je zelfvertrouwen is enorm. Ik werd er zelf depressief van omdat ik het niet wilde accepteren, het niet deelde met mijn omgeving en mijzelf telkens maar bleef pushen de dingen te doen op het niveau dat ik altijd deed en men van mij gewend was. Ik was onzeker en verloor mijn eigenwaarde. Als ik had geweten van het bestaan van burn-out, had ik meteen hulp gezocht denk ik. Dat is in ieder geval wel wat ik aanraad.

Bizar hoe snel de tijd gaat en bizar dat ik het zo lang heb negeert. Bizar ook hoe streng ik voor mijzelf ben. Ik heb pas één maand hulp nu van een therapeut, het beste besluit ever. Waarom ik het lastig vind om over afgelopen jaar te praten is omdat het nog erg gevoelig ligt en als een nachtmerrie aanvoelt. Soms is het alsof het nooit gebeurt is, maar het is gebeurt. Ik ervaar het letterlijk als een hele diepe val die ik gemaakt heb. En met diep bedoel ik echt van de hoogste berg afvallen die er bestaat. Maar het mooiste en meest serieuze inzicht is; ik leef nog. Het trieste moment in mijn leven, dat ik dacht, weet je, laat maar allemaal, is voor mij HET moment geweest dat ik weer ben opgestaan en mijzelf heb herpakt. Het moment waarop ik op zoek ging naar een therapeut omdat ik het alleen niet meer trok. Bij dit moment van 'opstaan' heeft niemand mij op dat moment gesteund. Ik stond er volledig alleen voor. Blijkbaar zat er dus toch nog een stukje eigenwaarde ergens diepgeworteld;) Houden zo!

Depersonalisatie is een signaal van overspannenheid en wat vaak bij burn-outs voorkomt. Het is een heel akelig gevoel. Je raakt vervreemd van je gevoel, je emoties, voor je gedachten, je lichaam en voor je omgeving.

Je beschermd jezelf als het ware tegen prikkels van buitenaf of van binnen uit die je "overweldigen". Je lichaam en geest zijn zo uitgeput, dat ze de prikkels niet meer kunnen verwerken en je hierdoor als het ware dichtklapt. Het is alsof je in een film bent beland. 

Burn-out en relaties
Vaak is het dat je omgeving en je relatie je niet meer herkent omdat je enorm veranderd in je gedrag. Zo is bij mij de relatie onder andere uiteindelijk gestrand, omdat ik niet meer de persoon was waar diegene ooit verliefd op is geworden. Op dat moment was bij mij ook nog geen diagnose bekend, waardoor de schuld van mijn ongelukkige gevoelens makkelijk geprojecteerd werden op de ander. Ook binnen mijn familie herkende ze mij niet meer en hadden ze moeite om met mij om te gaan en mij te accepteren. Dit is helaas vaak de realiteit en des te meer confronterend voor degene die burn-out is. Burn-out heeft grote impact op je relaties, doordat je depersonaliseert en je distantieert van je omgeving. Het is een enorm spanningsveld. Men moet wel beseffen, dat dit niet voor altijd is. Het is even doorbijten, maar uiteindelijk komt de burn-out persoon er als een verbeterde versie van zich zelf uit.

Vluchten of blijven?
De filosoof Huijer schreef ook: 'Iemand die het initiatief neemt om dingen anders te doen in zijn werk of relatie, brengt meer verandering teweeg dan iemand die plompverloren vertrekt om elders opnieuw te beginnen'. Zij is van mening dat het je verder brengt om in het bestaande iets nieuws in gang te zetten.

Lastig.
Bij een burn-out ben je de controle over je leven en jezelf zo verloren en je schaamt je hiervoor zo diep, dat je het liefste wil vluchten naar een warm tropisch eiland, waar niemand je kent. Ik wilde dat ook. Nu niet meer.

Deze overgang van weg willen en uiteindelijk toch willen blijven was en is nog steeds erg moeilijk. Het vraagt veel zelfdiscipline en doorzettingsvermogen. Het plaatje links associeer ik hiermee.

Ik heb wel afstand gedaan van bepaalde mensen en omgevingen die ik had geassocieerd met "mijn val". Door deze afstand zijn veel stress factoren voor mij weggevallen wat goed is voor mijn herstel. Daarnaast door er vanuit een afstand naar te kijken, kan ik steeds meer zaken in perspectief zien en relativeren. Tijdelijk afstand doen van de zaken die je ongelukkig en gestrest maken is dus zeker een aanrader.

Toch ben ik het eens met filosoof Marli, ontkennen en vluchten voor wat er gebeurd is heeft geen zin. Om weer controle te krijgen over je leven, moet je de confrontatie aangaan met jezelf. En dat is het allermoeilijkste en zwaarste wat er is. Want je bent al uitgeput, letterlijk. Moet je ook nog op eigen kracht je "fouten" onder de loep nemen en aanzien. Alles op zijn tijd. Eerst veel leuke dingen doen, energie opbouwen en wanneer je ready bent aan de slag!

Te streng zijn voor jezelf & omdenken
Yes! Wat ben ik hier goed in! ;) Jij?

Ik.
De perfectionist.
Degene met hoog verantwoordelijkheidsgevoel.
Het werkpaard.
De extrovert.
De initiatiefnemer.
De eigenwijsheid it self.
De Queen van de vooroordelen en aannames.
De betweter.
De strever.
De workaholic.
De criticus.
De naïeveling.
Ongeleid projectiel.
De druktemaker.

Je kunt het bovenstaande ook zo verwoorden;)
Ik.
De behulpzame.
De eerlijke en vooruitstrevende.
De harde werker die altijd klaar staat.
De enthousiasteling en spontane.
De passionele.
De visionaire.
De betrokkene.
De ervarene.
De doorzetter.
De altruïst.
De scherpziende.
De goed denkende.
Aanpakker.
De rechtvaardige.

Hoe zou jij jezelf omschrijven? En hoe zou je eventueel negatief geformuleerde eigenschappen, positief kunnen verwoorden? Het zogenaamde "omdenken". Het denken in kansen in plaats van problemen of fouten.

De reden waarom ik burn-out ben geraakt is natuurlijk omdat ik veel te streng ben voor mijzelf en te hoge eisen opleg. Je zou het zelfdestructief gedrag kunnen noemen. Een burn-out is ook een teken van een hoge mate van bereidwilligheid voor de ander, ten koste van jezelf. Ik ontzag mij veel en vind mijzelf vooral pas iets waard als ik mij 110% uit de naad heb gewerkt. Als ik niets doe, hulp vraag, het aan een ander overlaat zag ik dat als een teken van laksheid, desinteresse, afhankelijkheid. Pffff. Ik heb ook heel veel gefeest tijdens mijn studententijd. Maar het motto was " 's avonds een vrouw, 's ochtends een vrouw". Ik denk dat ik laatst voor de eerste keer in mijn zes jaar studententijd, zelfs inclusief mijn bestuursjaar bij de studentenvereniging, mijzelf heb toegestaan een dagje brak te zijn en mijzelf niet te forceren in alsnog "efficiënt" zijn. Want mijn motto was altijd:
Niets doen? Zonde van je tijd!
Vervelen? Wat is dat?

Op dit moment ben ik meer aan het leven in compassie met mijzelf en ook de ander. Hierover andere keer meer. Als ik door de Haagse hogeschool loop en ik zie al die meiden waarbij het lijkt alsof ze hun leven perfect op orde hebben, begrijp ik nu waarom dat o.a. mannen zo afschrikt. Ik was ook zo. Maar laten we wat minder streng voor onszelf zijn! Daar worden we alleen maar gelukkiger van:)
Een lanterfant dag is geen misdrijf.

Zelfspot! Grappig of gevaarlijk?
Laatst was ik naar (klik hier) Pecha Kucha in Den Haag. Daar sprak de kunstenares Marilou Klapwijk over haar project "Niet slecht voor een meisje" en haar publicatie "zo gaat het gewoon". Op, vind ik, hilarische wijze staat ze met haar werk stil bij alle opmerkingen die ze als kunstenaar en als mens op zich af krijgt. Wat moet je af en toe met de opmerking van een ander waar je totaal niets mee kan? En dan met name omdat ze onaardig, denigrerend of onzeker makend zijn? Helemaal niets!:D

Men staat vaak niet stil bij de impact van hun opmerkingen. En soms maak je weleens een grapje over jezelf, maar lok je daarmee juist iets uit waardoor je zelfrespect omlaag gaat, is mijn ervaring. Ik merk dat ik gevoelig ben voor opmerkingen, maar er nu anders mee om probeer te gaan. Ook ik had en heb nog steeds enorm veel vooroordelen, gevormd door mijn ervaring en referentiekader. En het is makkelijk om mensen in hokjes te stoppen of te labelen. Of lekker je eigen onzekerheid te projecteren op de ander. Maar ik heb er niet zo zin meer in. En ik weet dat het lastig is, maar het kost me gewoon veel energie.



Zoals Marilou in haar presentatie zei; soms lijkt iets een landschap met strobalen die gefotoshopt zijn. En soms zijn het ook gewoon marsmellows in een weiland;)
Iemand is wat ie is. Jij bent wie je bent of wil zijn. Het is wat het is. Accepteer het. Zo gaat dat gewoon:)

Ik ben voorstander van humor!:) Humor is relativeren. Als het maar niet ten koste gaat van jezelf of een ander.

Volgend blog
In een volgend blog wil ik verder ingaan op compassie met jezelf, altruïsme versus egoïsme. Maar ook narcisme versus zelfliefde. Love yourself first luidt het motto!