Go with the flow

Dit blog begon ik nog geen twee maanden geleden, om mijn zoektocht naar herstel van mijn burn-out te delen met wie hier behoefte aan heeft. Voor mij was het een openbaring van wat er in mij afspeelde en een moment opname waarin ik mijn harnas van jaren lang te hard werken en niet goed voor mijzelf zorgen, afdeed. Onbewust vroeg ik met mijn blog naar begrip, acceptatie en misschien wel ondersteuning van mijn omgeving.  Ik merkte dat ik vooral afgelopen jaar het heel erg lastig vond om mij kwetsbaar op te stellen en mijn probleem bespreekbaar te maken. Of beter gezegd; ik vond het lastig toe te geven en te accepteren dat mijn hersenen en mijn lichaam niet meer meewerkte en weigerde om hulp te vragen en te accepteren.

Toen ik begon met bloggen, was ik lichamelijk en emotioneel volledig uitgeput en wist niet meer wat ik met mijzelf aanmoest. Doordat ik zo los kwam te staan van mijn gevoel, van mijzelf, zie ik de burn-out steeds meer als een soort spirituele ervaring. (al afgehaakt?;)) We zijn nu bijna twee maanden verder met bloggen en ben in die tijd vele inzichten rijker geworden. Mijn doel met dit blog was niet alleen om zelf inzichtrijker te worden, maar ook anderen te inspireren stil te staan bij hun eigen leven of misschien wel wakker te schudden dat ze in deze drukke, prestatiegerichte maatschappij, het niet zover moeten laten komen als ik het voor elkaar heb gekregen.

Maar ook dat laatste laat ik los, want iedereen heeft zijn eigen levensles en zijn eigen moment van bewustwording. Het enige wat ik kan doen, is mijn verhaal met inzichten delen en met mensen blijven praten die ook bezig zijn met de thema's die ik beschrijf om zo verder tot verdieping en een gelukkige leefstijl te komen.

Zoals de wassende maand dagelijks groter, lichter en mooier wordt,

Zo kun je bij een mens die zich vol overgave aan heilzame dingen wijdt,

die op zijn geweten let,

en een fijngevoelig oog op het goede richt,

die aan zijn innerlijke ontwikkeling werkt,

en inzicht heeft,

dagelijks een vooruitgang ten goede verwachten.

Vorige week schreef ik geen blog item. Afgelopen week was een terugval in mijn herstel. Er gebeurde veel en wat er gebeurde raakte mij allemaal erg. Het was een week van loslaten wat gaat, en laten komen wat komt. Alleen ging ik er verkeerd mee om. Ik bleef maar vasthouden aan bepaalde mensen en gebeurtenissen uit het verleden, ik wilde weer controle krijgen op mijn gezondheid en situatie, ik werd angstig van bepaalde gedachten die mijn zelfbeeld omlaag brachten, ging mijzelf weer vergelijken met al die fitte, party vrienden van me en ik liet mij lijden door het gevoel van enorme spijt en schuldgevoelens.

Spijt is een gevoel wat echt verschrikkelijke is en waar je heel weinig mee kan als je er niet op de juiste manier mee omgaat. Wat als ik dit wel of niet had gedaan? Hoe kon ik zo gemeen zijn toen? Waarom heb ik toen zo gehandeld? Is dit allemaal mijn schuld? Heb ik het voor altijd verpest?

Het was een verschrikkelijke week. Ik was gewoon weer depressief, had veel stof om over na te denken. Een volle week had ik, op enkele momenten na, geen levenslust. Dat gevoel had ik al een maand niet meer gevoeld en opeens was het terug. Ik ben af en toe heel dankbaar voor deze heftige levensles waarbij ik niet eens de kans krijg om terug te vallen in mijn oude leven/oude gewoontes, maar als het wel gebeurt voel ik mij ontzettend naar. Iedere keer als ik dat doe, dan gebeuren er werkelijk allerlei dingen waardoor ik bijna in karma ga geloven. Zonder te overdrijven. Afgelopen week viel ik weer terug in mijn oude patroon; mijn gezondheid laten beïnvloeden door negatieve mensen, situaties en emoties. 

Een team aan professionals!
Ik was laatst weer verwonderd hoe die Hollywood sterren (vooral die jonge) het volhouden onder al die werkdruk? En toen bedacht ik mij, dat er een enorm team aan professionals hen zo sterk houd. Van fysiotherapeuten tot aan psychologen en advocaten.

Ik ben weliswaar geen Hollywood ster maar ook ik had afgelopen week het gevoel dat er een team aan professionals achter me stond om mij op de been te houden. Mijn eigen risico is er volgens mij nu al doorheen, haha.

Mindful eten
Het was een week waarin ik na een jaar een afspraak had bij de diëtist. Het bleek bij mij uiteindelijk best wel diep te zitten en emotioneel te zijn dat ik stress aan eten had gekoppeld, met als gevolg in twee jaar meer dan 15 kilo te zijn afgevallen door spanning en bijna niets eten en op dit moment geen graatje vet of extra energie reserves meer in mijn lijf te hebben. De uitdaging voor deze maand is:
Te beginnen met iedere dag ontbijten, lunchen en avondeten. Rust, orde en regelmaat;)

Ik was laatst ook naar een workshop mindful eten bij de Mindful Diëtist. Ik leerde hier over de 7 typen honger en het met aandacht en al je zintuigen leren eten. Een interessant artikel hierover en oefening kun je hier lezen. 

Waar de één zich met stress helemaal vol eet, ben ik blijkbaar iemand die voldoende heeft aan een portie adrenaline, om alsnog hoog te presteren. Ik eet niet, tot weinig voorheen. (Geen zorgen, ik heb geen anorexia, maar ik moet niet dunner worden). Terwijl we tijdens de workshop een oefening deden waarbij we met al onze zintuigen de aandacht vestigde op iets eetbaars, was ik de enige in de groep die een soort innerlijke woede in mij voelde opkomen tijdens de oefening. Waarom zou ik in hemelsnaam tijd nemen voor eten? Dat heb ik al jaren niet gedaan en nu moet ik opeens dat wel doen? Het was echt een error in mijn oude gedachtenpatroon. Toen iemand zei "verdien je deze (etenswaar)?" Toen ging er opeens een lampje bij mij branden. Ik had afgelopen jaren geen tijd gemaakt voor eten, omdat ik altijd wel wat belangrijkers te doen had. Ik was altijd in omgevingen omringt, met hoge werkdruk en geen lunch cultuur. Er wachtte altijd wel een taak op mij of een afspraak. Ik verdiende pas iets te eten, als ik klaar was met mijn werk. Dat was natuurlijk nooit af. Pfff. Ik sta er nu anders in, maar dit was wel even lastig vorige week om te beseffen.

Het levenspad als een rivierstroming

Vorige week had ik een laatste terugkoppelingsgesprek bij de studentpsycholoog op de Haagse Hogeschool. Zij was de eerste professional die mij onbewust de eerste stappen heeft laten zetten naar het beseffen dat ik een burn-out heb en dat er veel veranderd moest worden aan mijn houding om te herstellen. Onze laatste conclusie was "go with the flow". En daarmee niet bedoeld achter de kudde aan te lopen, dat zit helaas sowieso niet in mijn aard. Maar de controle over je leven meer los te laten en meer te accepteren wat er op je pad komt. Ik vertelde haar dat ik af en toe niet begrijp waarom sommige mensen en gebeurtenissen op mijn pad komen als ze niet wenselijk zijn.

Daarnaast voel ik mij soms ook alleen in deze leerles door burn-out. Alles wordt ingezoomd. Je bent ontzettend bewust van alles. Iedere dag vallen er weer kwartjes. Het is heel intens, waardoor ik niet alles kan delen. En vooral erg confronteren en vaak emotioneel. Waarom moet ik op zo'n ingrijpbare manier mijn levensstijl veranderen? Waarom moet ik het op deze nare manier meemaken? Waarom nu al en niet over 10 jaar als ik dertiger ben ofzo? En waarom heb ik het gevoel dat ik de enige in mijn omgeving ben die een burn-out heeft en niemand het dus echt begrijpt?

De psycholoog zei hierop: het levenspad is als een rivierstroming waar jij in je bootje op drijft. Soms wil je de controle over de richting waarop je bootje gaat en forceer je dit door hard te peddelen. Als eerst kom je hierdoor in moerassig water, maar je negeert dit en zet door. Je peddelt verder tegen de stroming in en word bijna overvaren door een containerschip. Ook dit negeer je en je peddelt koppig door tot dat je uiteindelijk de oceaan bereikt en daar wordt overspoeld door een enorme golf die je bootje breekt.

In het begin zijn de signalen subtiel dat er iets niet goed gaat. Maar als je dit ontkend en doorgaat waar je mee bezig bent, moet het signaal uiteindelijk zo met geweld duidelijk worden gemaakt, dat de schade groter is dan misschien wel nodig was geweest als je eerder geluisterd had.

Heb ik dan niet geluisterd? Wat waren dan die subtiele signalen de afgelopen jaren die mij waarschuwde? Waarom heb ik er niet naar geluisterd en het niet ingezien? Vorig jaar had ik het gevoel dat iedereen misbruik had gemaakt van mijn ervaring en kennis en enthousiasme. Niemand die echt naar mij vroeg, maar alleen maar naar wat ik deed. Als iemand aan mij vroeg mijzelf te omschrijven zei ik nooit "ik ben Mirthe, enthousiasteling, rood/blond haar etc. Nee, ik zei; ik werk hier, ik doe dat en ik studeer zo. We zijn als student ook zo gewend om ons maar te verantwoorden dat we wat doen met ons leven. (zo voelde ik het althans). Ik had het gevoel dat niemand echt om mij gaf of mij waarschuwde. (Onzin achteraf)

Afgelopen week heb ik hier veel over nagedacht over signalen. Sowieso mijn lichaam die ik heb verwaarloost en allerlei kuren heeft nu. Wie heeft mij gewaarschuwd? Ik vroeg mijn ouders en zusje; hebben jullie mij weleens gewaarschuwd afgelopen drie jaar, dat ik moest oppassen? Allen zeiden ze "ja, meerdere keren. Maar jij luisterde niet. Als je iets in je hoofd had, dan ging je ervoor hoe dan ook." Ik voelde mij een verschrikkelijk persoon toen ik hier bewust van werd.

Ik vroeg iemand die tot voor kort erg dichtbij mij stond of hij mij ooit heeft gewaarschuwd of dit zag aankomen. Ook hij zei: "Ja, maar je trok niets van mijn advies aan, waardoor ik mij na een tijdje ook niet meer serieus genomen voelde. Het had toch geen zin als ik het aangaf."

Ik vroeg aan meerdere mensen of ze het gevoel hadden gehad dat ik hun voorbij gelopen had afgelopen jaren. Dat ik geen rekening met hun had gehouden. Dat ik als een wervelwind of bezig bijtje aan het overleven was geweest, maar daarbij niet bewust was van mijn impact op hun.

Allen zeiden; we konden je inderdaad niet bijhouden op het eind. Was het ene project net klaar, was je alweer met een volgende begonnen. Je was lastig te peilen hoe je, je voelde. Zelfs toen je enorm ziek was van een nierbekkenontsteking werkte je nog 70 uur in de week door en liet je niets merken.

Het blog wordt veel te lang en persoonlijk, nu al. Maar ik zit gewoon vol met flashbacks over dingen die ik heb gezegd, heb gedacht, heb gedaan. Ik heb het moeras en het containerschip genegeerd, waardoor mijn bootje nu is gebroken. Het is mij duidelijk nu. Hoe meer je iets negeert, hoe harder het terugkomt!

Spijt hebben
Ik heb zoveel spijt van mijn gedrag.  Afgelopen week voelde ik mij steeds meer een verschrikkelijk mens worden als ik terug dacht en stil stond bij die gedachten. Ik heb die negatieve gedachten nu ook nog steeds en het zit mij dwars. Wat moet ik met dit inzicht? Gelukkig kan ik nu wel heel veel dingen verklaren waarom ik bepaald gedrag vertoonde. Maar met verklaringen afleggen, komen sommige vriendschappen of relaties en mijn gezondheid niet meer of niet snel terug. Ik word daar erg verdrietig van. Het maakt mij machteloos. Maar dat is geen actieve houding en schiet ik niets mee op. Werk aan de winkel!

Ik zie nu mijn fouten in, heb geleerd en probeer vanaf nu ermee om te gaan door te denken: "Met de kennis van nu, hoe zou ik het nu anders hebben gedaan?" Ik probeer bijvoorbeeld vanaf nu de gevolgen van een besluit te overdenken voordat ik het besluit maak. Dus weloverwogen mijn besluiten gaan nemen. Niet meer zo impulsief of naïef zoals eerst.  Ik ben/was nogal een bevlogen en gepassioneerd type af en toe. Groot gevaar dus!;)

Als laatste, ik ben soms blij dat sommige mensen even uit mijn leven zijn en anderen juist (weer) in mijn leven zijn terug gekomen door deze impactvolle gebeurtenis. Sommige vriendschappen zijn van korte duur, andere lang. Andere komen na jaren weer terug en weer anderen wil je niet loslaten maar zijn misschien niet goed voor je. Misschien zat ik niet op de goede plek en ben ik nu weer op het goede pad gezet. Wie weet. Ik geloof nu wel dat alles met een reden gebeurt. In ieder geval wel nu in mijn leven. Ik heb er geen grip meer op en om het niet nog zwaarder voor mijzelf te maken, probeer ik los te laten, te accepteren, mee te gaan met de stroming en veel boeddhistische wijsheid tot mij te nemen:) Terwijl ik dit schrijf denk ik nu "oké, ik geef mij over aan de situatie, alle ballen liggen op de grond". Dit gaat 100 % tegen mijn oude principes in en vind dit dus heel spannend. Het gaat ook met vallen en opstaan. Iets wat alle burn-out mensen gemeenschappelijk hebben is geen hulp durven vragen en accepteren. Dit is voor mij nog een HEEL GROOT aandachtspunt en waar ik tot vandaag nog tegenaan loop.

AD(H)D, Hyperactiviteit, High Sensitive, Burn-out, Snelle Schildklier, Suikerziekte.
Ik heb vorige week de eerste uitslagen gekregen bij mijn nieuwe therapeut over allerlei testen die ik in moest vullen. (Even voor de duidelijkheid. Een therapeut klinkt heel heftig, je kunt ook coach zeggen. Maar ik kan vertellen dat een echte burn-out herstel niet helemaal in je eentje opgelost kan worden. Iemand met burn-out heeft zich zelf al lang genoeg sterk gehouden).

Verzekeringstechnisch is het van belang om een diagnose vast te stellen. In eerste instantie werd gedacht dat ik AD(H)D had waardoor ik zo impulsief op alles in ben gegaan, geen grenzen had etcetera. Ik moet zeggen dat ook dit stempeltje mij afgelopen week erg van slag heeft gemaakt. Als dit het was, zou het als een bommetje zijn geweest op alles van de afgelopen jaren. Zo van, we geven je medicatie en dan ben je overal vanaf wat de afgelopen paar jaar is gebeurd. (Even zwart wit gezegd). Ik zou daar sowieso niet mee instemmen. Gelukkig was het vals alarm. Pfoee! Een heel test traject had ik er nu even echt niet bij kunnen hebben;)

Er schijnt trouwens geen gemiddeld brein te zijn. Bij wijze van zit links het overgevoelige brein (hoogsensitief, ADHD, hyperactiviteit etc.) en rechts het meer autistische brein. Ieder mens heeft trekjes van beide typen breinen, de ene wat meer van het gevoelige brein en de ander meer van het autistische brein.

Rollercoaster
Als je een burn-out hebt en je besluit hulp te zoeken, ga je door een rollercoaster aan onderzoeken/ speculaties/ vragenlijsten/ testjes.

Mijn kennis en ervaring nu:

1. Een burn-out wordt niet erkend als diagnose om vergoed te worden. (vaak is iets anders ook wel een aanleiding tot je burn-out, bijvoorbeeld hoge mate van hyperactiviteit).
2. Een bijnieruitputting is echt, maar niet meetbaar volgens de doktoren. (je moet dan 24 uur per dag je cortisol testen..)
3. De symptomen van een burn-out zijn hetzelfde als die van een trage schildklier. Maar medicatie voor een trage schildklier heeft zeer negatief effect als je een bijnieruitputting hebt. En dat heb je naar mijn inzicht sowieso als je burn-out bent. Advies: bloedprikken om te testen. Je hormonen zijn in ieder geval uit balans.
4. Burn-out gaat samen met duizeligheid, misselijkheid, chronisch spierpijn en hoofdpijn, gevoel van uitputting etc. Ik zag vorige week vaak zwart voor mijn ogen als ik iets wilde doen. Na een week uitstellen gister bloed geprikt.

Mijn ervaring en inzicht; ga jezelf niet meteen allerlei dingen aan laten praten als 'suikerziekte, langzame of snelle schildklier, laag bloedsuiker spiegel, bloedarmoede etc.'. Het is bizar wat ik allemaal te horen krijg en mij zet het allemaal tot piekeren. De zoektocht naar de oorzaak voor een burn-out is niet altijd even leuk.

Bij een burn-out is je lichaam op. Moet zich herstellen. Eet en drink en slaap gewoon goed en regelmatig. En hou rust, letterlijk.

5. Bij een burn-out heb je een fase last van dezelfde symptomen als bij een depressie. Het verschil is dat de oorzaak van de depressie, die even heftig aanvoelt, anders is. Depressie is erfelijk, burn-out depressie is eenmalig, gekomen door uitputting. Ga dus niet meteen aan de pillen;)

Een chaotisch blog item, met veel serieuze zaken. Mijn hoofd is op dit moment ook warrig, maar het voelt goed om dit toch te delen.  Volgende week hopelijk meer vrolijkheid, minder persoonlijk verhaal en meer concrete inzichten waar je wat aan kan hebben.

Als afsluiter een citaat van psycholoog Barry Lubetkin over "Angst voor het onbekende"

"Laat ongemakkelijke gevoelens gewoon toe, als een nieuwe start spanning oproept. Je zult zien dat ze vanzelf wegebben. Emoties hebben het verloop van een golf. Ze beginnen klein, groeien dan tot een breekpunt en als ze helemaal zijn uitgegolfd, verdwijnen ze weer. "

Ik wens jullie voor deze week een "go with the flow" moment!:)